Πόση κοροιδία ακόμα;

Πριν από ένα μήνα, με παράτες και πανηγυρισμούς – λες και ο Ελληνικός Στρατός μπήκε στο Εσκί Σεχίρ, τέεεεετοια αγαλλίαση- βγήκαν: ο Νομάρχης, ο Αντινομάρχης, ο βουλευτής μας κ. Β. Πάππας και ανακοίνωσαν με ύφος αγωνιζομένων που κατάφεραν –επιτέλους- μετά από χρόνια και χρόνια να βγάλουν μία ΚΥΑ (Κοινή Υπουργική Απόφαση) για την αναβάθμιση του ιατρείου Ιερισσού, σε πολυδύναμο περιφερειακό ιατρείο με την παράλληλη σύσταση έντεκα θέσεων ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.
Έβγαλαν λόγους, έστειλαν Δελτία Τύπου, καθώς και τις καθιερωμένες επιστολές: «κατόπιν ενεργειών μου», βγήκαν φωτογραφίες με τους υπουργούς και το τρόπαιο, βγήκαν στις τηλεοράσεις για να τους δει ο κόσμος -πόσο σπουδαίοι είναι και πόσο πολύ αγαπούν την «Χαλκιδική μας». Συγκινηθήκαμε: Τι θα γινόταν χωρίς αυτούς ο τόπος;
Και μετά, Τίποτα. Πέντε ολόκληρα χρόνια σκληρών «σεμνών και ταπεινών προσπαθειών» για λίγες ώρες πανηγυρισμών. Πόσος καιρός θα πρέπει να περάσει ακόμα, πόσα χρόνια; πόσες εκλογές; για να γεμίσουν οι θέσεις των γιατρών και του υπόλοιπου προσωπικού; Πόσο φτηνό παραμύθιασμα και πόση υποτίμηση της νοημοσύνης μας;
Γιατί τα λέμε και τα ξαναλέμε αυτά γεμάτοι οργή για τους υπεύθυνους;

Γιατί, έναν μήνα μετά τις παράτες, παραμονή Πρωτομαγιάς, ένας νέος άνθρωπος έφυγε απ’ τη ζωή καθώς άργησε να μετακομισθεί από την Ιερισσό στο Νοσοκομείο Πολυγύρου, με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Το ασθενοφόρο, ο δρόμος, η γνωστή ιστορία. Αν όμως υπήρχαν γιατροί στο Ιατρείο της Ιερισσού για τις πρώτες βοήθειες και ασθενοφόρο εξοπλισμένο και επανδρωμένο σε ετοιμότητα;