Ουρκνάς;

Άγαλμα του Miljo στην Φιλιππούπολη της Βουλγαρίας

Το ότι η παραλία της Ιερισσού χρειάζεται εικαστικές –και όχι μόνον- παρεμβάσεις, είναι μία ελπιδοφόρα διαπίστωση, όταν αυτή γίνεται από τους δημότες μας, αλλά κυρίως όταν γίνεται από αυτούς που συμμετέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στα κοινά και στα κέντρα αποφάσεων.
Μέχρι εδώ πάμε καλά και αξίζουν συγχαρητήρια στον σύλλογο των «Φίλων του Περιβάλλοντος» για την πρωτοβουλία που είχε να τοποθετήσει ένα εικαστικό έργο – το άγαλμα εν προκειμένω- στην παραλία. Πρέπει επίσης να σημειωθεί -με την ευκαιρία- ότι κι άλλες φορές ο σύλλογος αυτός αναλαμβάνει αξιόλογες πρωτοβουλίες.
Πολλές φορές όμως συμβαίνει, η αγαθή πρόθεση και η διάθεση προσφοράς που έχει ο κάθε σύλλογος, να μην φτάνουν, να μην φέρνουν απαραίτητα και το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ιδίως δε όταν μιλάμε για θέματα που έχουν αισθητική διάσταση και χρήζουν μιας ειδικότερης γνώσης και παιδείας, τότε τα αποτελέσματα δεν είναι μόνον αμφιλεγόμενα, αλλά είναι και αμφίβολα. Θα πείτε: «περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα», αλλά δεν είναι έτσι.
Γιατί, όπως εμένα αν με βάλεις να επιλέξω ποδοσφαιριστές, μάλλον θα τα θαλασσώσω, καθώς δεν γνωρίζω και δεν παρακολουθώ το άθλημα, έτσι και τα εικαστικά ή τα της τέχνης γενικότερα, προϋποθέτουν γνώση και γούστο και ανάλογη παιδεία. Ιδίως δε αν δεν πρόκειται για το σαλόνι μας, αλλά την απόφασή μας την «φορτώνεται» πολύς κόσμος, τότε θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί, γιατί –επαναλαμβάνω- παρά τις καλές προθέσεις μας: «άλλο ύδρευση και άλλο άρδευση».
Για να γίνω πιο σαφής: Το άγαλμα που τοποθετήθηκε στην παραλία, δεν άρεσε γενικώς. Όπως και να το δει κανείς, πάσχει. Όχι μόνον η θέση που επιλέχτηκε ήταν ατυχής, αλλά και η τοποθέτησή του πάνω στον όγκο του μπετόν, μόνο καλαισθησία δεν φανερώνει. Τσαπατσουλιά και αρχοντοχωριατίλα.
Το ίδιο δε το άγαλμα, μάλλον στον οπλαρχηγό Κατσαντώνη φέρνει, καθισμένο, παρά σε ψαρά. Ούτε για ρεαλιστικό περνάει, ούτε για «φευγάτο». Χοντροκομμένο και αφελές. Το τι παρομοιώσεις του γίνονται, δεν λέγεται. Προβλέπω ότι το δαιμόνιο των συμπατριωτών μας στα παρατσούκλια θα γνωρίσει μεγάλες δόξες.
Λυπάμαι που στεναχωρώ τους καλοπροαίρετους συγχωριανούς μου του συλλόγου, αλλά κάποιος πρέπει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, γιατί –επαναλαμβάνω- δεν πρόκειται για το σαλόνι μας, είναι δημόσιο χώρος.
Και βέβαια, οι άνθρωποι, δεν πήραν από μόνοι τους την πρωτοβουλία να τοποθετήσουν το άγαλμα στην παραλία του χωριού. Προφανώς και ρώτησαν τον Δήμο –τον Δήμαρχο πιο συγκεκριμένα- ο οποίος και τους έδωσε το πράσινο φως.
Δεν ξέρω αν συμβουλεύτηκε κανέναν, για το πώς γίνονται αυτά τα πράγματα, ή αν λειτούργησε μόνος του, πράγμα πολύ πιθανό, με την αυθαιρεσία που τον διακρίνει.
Τα ίδια αυθαίρετα πράγματα έκαναν και με την τοιχογραφία στο φουαγιέ του Κέντρου Πολιτισμού, όπου, κάποιος ζωγράφος της επιλογής της Προέδρου της Δημοτικής Επιχείρησης, ζωγράφισε κάτι που θυμίζει την αισθητική της αλήστου μνήμης «πολεμικής αρετής των Ελλήνων».
Κάνουμε έκκληση. Ας μην συνεχίσουν να κάνουν εικαστικές παρεμβάσεις. Αν δεν ξέρουν, καλύτερα να περιοριστούν στα καθημερινά και τα αναλώσιμα. Και χρήματα ξοδεύονται τζάμπα και αναστάτωση και τριβές φέρνουν στους ανθρώπους.