Ο δρόμος είχε την δική του ιστορία

Η ονοματοδοσία των δρόμων σε ένα μικρό χωριό σαν την Ιερισσό, δεν είναι δα και εθνικό θέμα. Ούτε καν έχει καμιά πρακτική σημασία για τους κατοίκους και τους επισκέπτες, καθώς κανείς δεν χρησιμοποιεί τα ονόματα των δρόμων για να πάει κάπου ή για να καθοδηγήσει κάποιον που ψάχνει ένα σπίτι, τον φούρνο ή την ταβέρνα. Η ονοματοδοσία λοιπόν έχει μία συμβολική σημασία και αποτελεί κατ’ εξοχήν έναν τρόπο αποτίμησης τιμής της κοινωνίας μας, σε ιδέες, ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα, τοπικά, πανελλήνια και -γιατί όχι- παγκόσμια. Με αυτή την έννοια, είναι δηλωτικά της ποιότητας μια κοινωνίας και των αξιών που την διακατέχουν. Άλλου είδους κοινωνία φανερώνει -για παράδειγμα- μία ονοματοδοσία που περιορίζεται σε ονόματα αγίων, άλλη είναι μια κοινωνία που τιμά τους βασιλιάδες και τους πρίγκιπες κι άλλη μια κοινωνία που τιμά τους ποιητές.
Πρόσφατα, πριν κανένα χρόνο, το Δημοτικό μας Συμβούλιο προχώρησε σε μια εκτεταμένη αλλαγή στα ονόματα πολλών δρόμων της Ιερισσού. Θα περίμενε κανείς να δοθεί ένα στίγμα μιας ζωντανής και δραστήριας κοινωνίας που και ιστορία έχει και σημερινή πολιτιστική δραστηριότητα. Μπορεί βέβαια να μην έχουμε δικούς μας ποιητές ή μεγάλους μουσικούς, αλλά δόξα τω Θεώ, η Ελλάδα διαχρονικά και ανά τους αιώνες, έχει μεγάλο πλούτο και φιλοσόφων και ποιητών και μουσικών και ηρώων. Έλληνες είναι κι αυτοί και χάρη στα έργα τους είναι γνωστή η Ελλάδα, χάρη στα έργα τους έχουμε το όποιο στίγμα έχουμε σαν λαός, κι εδώ που τα λέμε, γι’ αυτούς αξίζει να περηφανευόμαστε.
Αντ’ αυτού όμως επικράτησε η πεζότητα και η αφόρητη κοινοτυπία, λες και έγινε διαγωνισμός προς τούτο. Οδός Αγίου Νικολάου επειδή λέει ο δρόμος πάει στην ομώνυμη εκκλησία, οδός Αγίου Όρους επειδή κι αυτός ο δρόμος πάει κατά το Άγιο Όρος (ευτυχώς που δεν τον είπαν οδό Λιμανιού, γιατί κατά κει πάει και για το λιμάνι). Αυτή πάνω-κάτω η φιλοσοφία πρυτάνευσε σε όλους τους δρόμους που έδωσαν ή άλλαξαν ονόματα. Άραγε ποιος ήταν ο εμπνευστής αυτής της ασυναγώνιστης κοινοτυπίας και μπροστά στην έμπνευσή και την αυθεντία του υπέκυψαν όλοι; Δεν βρέθηκε κανένας να προτείνει κάτι λιγότερο κοινότυπο, ή έστω να ακολουθήσουν την πεπατημένη άλλων πόλεων που τιμούν τους εθνικούς ήρωες και τους ποιητές; Αν βάζαμε -ας πούμε- έναν δρόμο στον Οδυσσέα Ελύτη, στον Σεφέρη, στον Χατζιδάκη, στον Πλάτωνα και σε τόσους άλλους σπουδαίους και αγαπημένους Έλληνες, θα θύμωνε λέτε ο Αϊ Νικόλας και οι άλλοι άγιοι;