Περιμένοντας τον Γκοντό

Αποτέλεσμα κωλοτούμπας

Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» είναι ένα γνωστό και θρυλικό πλέον θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ και ανήκει σ’ αυτό που καθιερώθηκε να ονομάζεται, για προφανείς λόγους: το «Θέατρο του Παραλόγου». Το Γκοντό είναι όνομα και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το μπόι ή με όποιον κοντό έχετε στο μυαλό σας.
Σε ότι αφορά το ίδιο το έργο τώρα, οι δύο ήρωές του, ο Εστραγκόν και ο Βλαδίμηρος, περιμένουν τον Γκοντό, έναν μυστηριώδη κύριο, που γνωρίζουν και δεν γνωρίζουν, και ο οποίος δεν έρχεται, τρελαίνοντας τους στην αναμονή. Ροκανίζουν τον χρόνο τους, περιφέρονται άσκοπα, αδρανούν, λογομαχούν αλλά παραμένουν.
Η απουσία αυτή του Γκοντό έχει –κατά καιρούς- γίνει θέμα για πάμπολλες ερμηνείες του έργου. Μία απ’ αυτές είναι ότι ο Γκοντό, έχοντας τις ιδιότητες ενός υπερφυσικού όντος, το οποίο το περιμένουμε, γιατί όταν έρθει θα μας σώσει. Αφού όμως τελικά δεν έρχεται, είμαστε χαμένοι. Η ταυτότητα του Γκοντό είναι τόσο θολή που κι ο ίδιος ο Μπέκετ ανέφερε ότι ούτε ο ίδιος είχε σκεφτεί ή γνώριζε "ποιος είναι ο Γκοντό".
Αυτά σαν εισαγωγή, για το θέατρο του Παραλόγου που ζούμε κι εμείς, ως τόπος, «περιμένοντας τον Γκοντό», και ακούμε όλα αυτά τα σενάρια για τους Δημάρχους που -σώνει και καλά- θέλουν να μας «σώσουν», να μας «αναπτύξουν», ή ότι άλλο επιθυμεί ο καθένας να μας «κάνει» και που όλοι ξέρουμε τι είναι ο καθένας, ποιος είναι ο βίος και η πολιτεία του.
Κι άντε αυτούς τους ξέρουμε από τα διάφορα πόστα από τα οποία «υπηρέτησαν» τον τόπο. Ακόμα κι αν κρύβονται ή προσποιούνται ότι άλλαξαν απόψεις και συμπεριφορές για τα θέματα του τόπου, εύκολα δεν μπορούν να μας ξεγελάσουν.
Το απίθανο και διασκεδαστικό –έως εμετού βέβαια- είναι οι συμπεριφορές των παρατρεχάμενων και των παραγοντίσκων, των «φίλων», των υπαλλήλων και των εργολάβων, που ανάλογα που οδηγούν τα συμφέροντα του καθενός, ευθυγραμμίζονται και μετά προσπαθούν να προσδώσουν και ιδεολογική χροιά στις κωλοτούμπες και τις αλλαξοκωλιές.
Ας έρθουμε όμως στο προκείμενο.
Μέχρι σήμερα δηλώθηκε η υποψηφιότητα Πάχτα. Ακούγεται και γράφεται ότι η Ν.Δ (με συνεννόηση Ζωγράφου και Βαγιωνά) δεν θα κατεβάσει υποψήφιο και θα στηρίξει υπογείως την υποψηφιότητα Πάχτα (δηλαδή της Αρναίας). Είναι ένα σενάριο και η αλήθεια του μένει να αποδειχθεί.
Ο Δριβελέγκας (και άλλοι ανασφαλείς στο ΠΑΣΟΚ) μπροστά στην υποψηφιότητα Πάχτα, και εκτιμώντας ότι ο Λαμπράκης δεν θα μπορέσει να κερδίσει την παρτίδα, ψάχνουν άλλο αντίδοτο και νομίζουν ότι το βρήκαν στην υποψηφιότητα Βλαχόπουλου. Οι συνεννοήσεις έγιναν και προπονούνται –εδώ και λίγες μέρες- με ποιόν τρόπο να κάνουν την κωλοτούμπα ώστε να φαντάζει σαν άλμα επί κοντώ.
Η λειτουργία όμως υπό το κράτος του τρόμου –για την επανάκαμψη του Πάχτα- είναι πολύ κακός σύμβουλος και δεν τους αφήνει να δουν την φάκα. Δεν μπορούν δηλαδή να δουν ότι η υποψηφιότητα Βλαχόπουλου είναι μέρος του σχεδίου της υποψηφιότητας Πάχτα, για να αποτραπεί μία άλλη υποψηφιότητα από Ιερισσό. Έτσι θα καταφέρουν συγχρόνως δύο τινά. Και το ΠΑΣΟΚ να γίνει μπάχαλο (παραπάνω κι απ’ αυτό που είναι), και να βγάλουν τον Πάχτα Δήμαρχο. Στους εμπνευστές αυτού του «ιδιοφυούς» σχεδίου θα μείνει η ρετσινιά του πολιτικαντισμού και της αναξιοπρέπειας και όταν θα «κάνουν ταμείο» θα βρουν μεγάλο έλλειμμα.
Ο μόνος σίγουρα κερδισμένος βέβαια, και από τις τρεις υποψηφιότητες (Πάχτας, Λαμπράκης, Βλαχόπουλος), είναι η μεταλλουργία χρυσού, καθώς είναι και οι τρεις υποστηρικτές αυτής της «ανάπτυξης». Ότι κι αν λένε, για λαϊκή κατανάλωση, «βλάπτουν κι οι τρεις εξ’ ίσου την Συρία».
Η κοινωνία του Δήμου μας τα βλέπει και τα ακούει όλα αυτά. Βλέπει τις συμμαχίες χωρίς αρχές, τα φθαρμένα και αμφιλεγόμενα πρόσωπα, τα τρωκτικά που περιτριγυρίζουν το τραπέζι που στήνεται. Όποιος όμως μπορεί να αφουγκραστεί, θα ακούσει στην κοινωνία ένα υπόγειο ρεύμα που διεκδικεί τιμιότητα και αξιοπρέπεια, έξω από την χαμακίλα των μυστικών συναντήσεων και των συναλλαγών. Αυτή η κοινωνία δεν έχει πει ακόμα τον τελευταίο της λόγο.