Συνέλληνες, συνέλθετε

Ο νεοελληνικός μας Μακρυγιάννης

Το σημείωμα αυτό, το παίδευα πολλές βδομάδες στο μυαλό μου. Να το γράψω, να μην το γράψω; Καταλάβαινα τις αντιδράσεις αυτωνών που θα έμπαιναν στον κόπο να το διαβάσουν, καθώς λέει πράγματα «αιρετικά» και «ασεβή» για έναν «αριστερό» -όπως επιμένω να αυτοχαρακτηρίζομαι, άσχετα αν πολλοί δεν μου δίνουν πια πιστοποιητικό. Επειδή όμως πριν από κάθε ιδεολόγημα και θέση, πρέπει να προτάσσεται η αλήθεια και η λογική (άλλη καινούργια ιδιοτροπία κι αυτή να σκεφτόμαστε με την απλή λογική), είπα: ας το πάρει το ποτάμι, θα το γράψω.

Είναι αλήθεια επίσης πως βλέποντας, την Δευτέρα το βράδυ, τον Αλέκο Παπαδόπουλο σε μια συνέντευξη στον Σκάϊ, να καταθέτει με καθαρό λόγο (εμένα μου φάνηκε και ειλικρινής και αυτοκριτικός) τις δικές του απόψεις και προτάσεις για την κατάσταση που περνάει η χώρα, είπα ότι όλοι μας έχουμε χρέος να μιλήσουμε.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Ο σημερινός πατριωτισμός που χρειάζεται η χώρα μας στα προβλήματα που περνάει, επιβάλλει κατ’ αρχήν να τελειώνουμε με τον λαϊκισμό και το παραμύθιασμα. Να πούμε την αλήθεια στον εαυτό μας πρώτα και στους άλλους κατόπιν. Όλοι μας ξέραμε ότι δεν πηγαίναμε καλά, εδώ και πολλά χρόνια. Το βλέπαμε στις υπηρεσίες του κράτους, στα νοσοκομεία, στις εφορίες, στις πολεοδομίες, στα σχολεία μας, στους δρόμους, παντού. Μια Ελλάδα της παρακμής και της ηθικής κατάπτωσης. Το βλέπαμε όλοι, βολεμένοι και ταλαίπωροι, άλλοι σιωπώντας, άλλοι παραδιδόμενοι, άλλοι σφυρίζοντας αδιάφορα κι άλλοι συμμετέχοντες με τα μπούνια στην σήψη και στον εκφυλισμό. Οι μισοί μωρές παρθένες και οι άλλοι μισοί ξεπαρθενεμένοι, ξαναραμμένοι και ξανά-μανά.

Συνοψίζοντας, ο δημόσιος τομέας δεν δούλευε, και όχι μόνον δεν δούλευε αλλά σε πολλές περιπτώσεις ήταν και τροχοπέδη στην ανάπτυξη με την διαφθορά του και την αναισθησία του βολεμένου, και ο ιδιωτικός τομέας έκλεβε όσο μπορούσε και όσο του επέτρεπαν (φόρους, εισφορές, ΦΠΑ, και ότι άλλο). Και οι δύο -από κοινού- έκαναν και «δουλειές», αλληλοτροφοδοτούμενοι. Και ζούσαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα, χωρίς κανένα πρόβλημα γιατί λεφτά υπήρχαν και ήταν και δανεικά, μέσα σε έναν συναγωνισμό λαϊκισμού των κομμάτων (όλων των κομμάτων, για να μην παρεξηγιόμαστε), ο οποίος μας έφτασε στον πάτο της κατρακύλας (της ηθικής, της κοινωνικής και της οικονομικής επακόλουθα). Μέχρι που το όνειρο και το παραμύθι μας, τελείωσε.

Αυτά λίγο-πολύ όλοι τα ξέραμε, αλλά μόλις βγήκε ο Στρός Καν και απαρίθμησε τις επιδόσεις της «περιούσιας φυλής» μας και είπε –άκουσον, άκουσον- πως «είμαστε μέσ’ στα σκατά», θιχτήκαμε, πληγώθηκε ο γιαλαντζί πατριωτισμός μας –μας πρόσβαλε λέει… και άλλα τέτοια- και ζητήσαμε και ρέστα. Μόνο που ο νεοελληνικός μας τσαμπουκάς, των χρεοκοπημένων, δεν περνάει πια ούτε στον Στρός Καν, ούτε σε κανέναν.

Πολύ φοβάμαι ότι και σήμερα που έχουν χτυπήσει οι καμπάνες για την ίδια την ύπαρξη της χώρας μας, πολλοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα που βρισκόμαστε, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και ρωτάνε «για ποιόν χτυπά η καμπάνα». Αφορμή για την διαπίστωση αυτή είναι η κουβέντα και οι κινητοποιήσεις που γίνονται εδώ και μερικούς μήνες για τις συγχωνεύσεις των σχολείων. Βλέπουμε αγανακτισμένους γονείς, πολιτικούς και παράγοντες, κάθε απόχρωσης και κάθε υστεροβουλίας, να διαμαρτύρονται για τις συγχωνεύσεις. Τα επιχειρήματα γνωστά και τετριμμένα: Το σχολείο μας είναι ιστορικό, εδώ ήταν μαθητής ο τάδε ηθοποιός, ο δείνα βουλευτής. Η απόσταση είναι 20 χιλιόμετρα πήγαινε – έλα και πως θα πηγαίνουν τα παιδιά μέσα στο καταχείμωνο; Θα ερημώσει ο τόπος, και άλλα τέτοια. Χωρίς να αποκλείουμε την ενδεχόμενη αυθαιρεσία κάποιων παραγόντων που είναι στα κέντρα των αποφάσεων (για κάποιες από τις περιπτώσεις), από όλους αυτούς που διαμαρτύρονται, κανένας δεν αναφέρεται με επιχειρήματα στα πραγματικά μεγέθη (στον αριθμό των μαθητών και των δασκάλων, στα παιδαγωγικά και στα οικονομικά δεδομένα της λειτουργίας ενός σχολείου). Όλοι αποσιωπούν μία απάντηση στο εύλογο ερώτημα: Πώς μπορεί να λειτουργεί ένα Γυμνάσιο τριών τάξεων με 20 μαθητές; Πόσα κοστίζει; Κι ακόμα ένα άκρως πιο ουσιαστικό ερώτημα: Τι είδους παιδεία προσφέρει ένα μονοθέσιο ή ένα διθέσιο σχολείο με τρεις ή έξι τάξεις στην ίδια αίθουσα; Έχουμε την πολυτέλεια να πληρώνουμε ως κοινωνία αυτά τα χρήματα;

Και μην μου πει κανείς: «να πληρώσουν οι πολιτικοί που έφαγαν τα λεφτά», γιατί, τους πολιτικούς αυτούς που έφαγαν τα λεφτά, οι ίδιοι -αυτοί που διαμαρτύρονται- τους ψήφιζαν και τους ξαναψήφιζαν και κοκορεύονταν κιόλας για τις επιλογές τους. Οι πολιτικοί μας λοιπόν, δεν προέκυψαν από παρθενογένεση, εικόνα μας είναι. Μακάρι –ως λαός- να είχαμε την ωριμότητα να τους στείλουμε στην φυλακή ή στο διάολο –κατά τα έργα τους- αλλά μάλλον δεν την έχουμε την ωριμότητα, γι’ αυτό, ας συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε και τι έφταιξε και ας προσπαθήσουμε να περισώσουμε ότι μπορούμε.

Θέλετε άλλα παραδείγματα για τον παραλογισμό μας; Δείτε τι γίνεται με το θέμα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Ο καθένας θέλει τα σκουπίδια του –που είναι και πολλά- να τα εξαποστείλει στην πόρτα του αλλουνού και μαλώνουμε ως κοινωνία χρόνια τώρα για το θέμα.

Δεν ξέρω αν στο τέλος τα καταφέρουμε να μην καταρρεύσουμε ως χώρα και να μην ζήσουμε τραγωδίες («ενός κακού, μύρια έπονται»). Προσωπικά –την αμαρτία μου την λέω- δεν είμαι αισιόδοξος. Όσο πιο γρήγορα όμως συνειδητοποιήσουμε την θέση μας και αποβάλλουμε την ανόητη και εγκληματική συμπεριφορά μας –τα «κεκτημένα» μας σε βάρος των υπολοίπων- έχουμε μια ελπίδα.