ΠΟΣΟ ΑΞΙΖΕΙ Ο ΧΡΥΣΟΣ;

Ο χρυσός είναι από τα λίγα πράγματα πάνω στον πλανήτη μας (μάλλον το μοναδικό) που ανά τους αιώνες, ενώ δεν έχει καμιά πρακτική αξία για τον άνθρωπο, εντούτοις πάντα ήταν το ακριβότερο μέταλλο στην ιστορία. Κι αυτό, αφενός μεν γιατί έχει καθιερωθεί ως συναλλακτικό μέσο αφ’ εταίρου δε γιατί γίνεται κοσμήματα. Ελάχιστη είναι η χρήση του ως καθαυτό μέταλλο με τις φυσικοχημικές του ιδιότητες, σε εφαρμογές για την κατασκευή χρήσιμων οργάνων στην τεχνολογία.

Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με το ευτελές χαρτί, όταν αυτό γίνεται χαρτονομίσματα (συναλλακτικό μέσο δηλαδή), τότε αποκτάει μεγάλη αξία. Ένα χαρτονόμισμα των 500 € ως χαρτί έχει μηδαμινή αξία, ενώ ως χαρτονόμισμα αγοράζει ψωμί, ρούχα, ταξίδια, διασκέδαση και όλα τα αγαθά που έχει ανάγκη ο καθένας μας για την ζωή του.

Αν το σκεφτείς φιλοσοφικά είναι ένας παραλογισμός. Και για να γίνει πιο κατανοητός ο παραλογισμός, σκεφτείτε έναν άνθρωπο ναυαγό σε ένα μικρό ακατοίκητο και έρημο νησάκι, που είναι υποχρεωμένος να μείνει εκεί για έναν μήνα. Τι θα προτιμούσε; Να έχει μερικά κιλά ψωμί και κρέας, νερό και λάχανα (που όλα μαζί κοστίζουν 100-200 €), ή να είχε εκατό κιλά χρυσάφι (έναν τόνο πείτε εσείς ή όσο θέλετε), που αξίζει τα τρισεκατομμύρια €; Προφανώς αν προτιμήσει το χρυσάφι, θα ψοφήσει της πείνας, γιατί το χρυσάφι ούτε τρώγεται ούτε πίνεται. Στον πολιτισμένο μας κόσμο όμως, με τα κοσμήματα και τα συναλλακτικά μας δεδομένα, τα πράγματα αντιστρέφονται: όποιος προτιμήσει τα τρόφιμα, διατρέχει βάσιμα τον κίνδυνο να τον κλείσουν σε ψυχιατρείο.

Μήπως λοιπόν ο άνθρωπος πρέπει να «την δει αλλιώς» και να σταματήσει να αγοράζει κοσμήματα από χρυσάφι; Θα μου πείτε γίνονται αυτά τα πράγματα; Συμφωνώ. Από την μια μέρα στην άλλη, όχι δεν γίνονται, αλλά αν ξεκινήσει μία τέτοια παγκόσμια συζήτηση και σιγά – σιγά γίνει συνείδηση στους ανθρώπους το παράλογο της ιστορίας και σιγά – σιγά μειώνεται η ζήτηση του χρυσού (γιατί κανένας δεν θα αγοράζει κοσμήματα από χρυσό), τότε η ζήτησή του θα πέσει και άρα θα πέσει και η τιμή του. Και τότε κανένας δεν θα καίγεται να κάνει εξορύξεις και να ξεκοιλιάζει την γη για να βγάλει χρυσάφι.

Φαίνεται σαν παραμύθι και κάποιος μπορεί να πει ότι δεν έχει και δράκο, αλλά μήπως πολλά ζητήματα στην ανθρώπινη ιστορία, όταν τα είδαμε με άλλο μάτι (από φιλοσοφική πλευρά εννοώ), δεν άλλαξαν πράγματα στις ζωές των ανθρώπων;

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, την εποχή που υπήρχαν οι δούλοι. Όλοι το θεωρούσαν φυσιολογικό πράγμα (κυρίως οι πολίτες, τα αφεντικά) και κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί την ζωή του χωρίς δούλους. Κι όμως τα πράγματα άλλαξαν και σε πολλές χώρες που κάποτε υπήρχαν δούλοι, σήμερα δεν υπάρχουν.

Σκεφτείτε ακόμα τις εποχές που οι άνθρωποι έκαναν ανθρωποθυσίες (και το θεωρούσαν φυσιολογικό και ευσεβές), πως θα σας φάνταζε σήμερα;

Σκεφτείτε τις εποχές που, σε κάποιες κοινωνίες, η γυναίκα δεν είχε παραπάνω αξία από ένα ζώο και σήμερα σε πολλές κοινωνίες γίνεται πρωθυπουργός.

Θέλω να πω δηλαδή, πως στην σύγχρονη κοινωνία μας με την δυνατότητα της επικοινωνίας παγκοσμίως και την διάδοση της πληροφορίας τάχιστα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, είναι δυνατό να αρχίσει ένας τέτοιος προβληματισμός και ένας διάλογος.

Όποιος συνειδητοποιεί το πρόβλημα και παύει να αγοράζει χρυσό, γίνεται εν δυνάμει σύμμαχος στην υπόθεση της προστασίας της περιοχής μας –και κάθε άλλης «τυχερής» περιοχής- από την μεταλλουργία χρυσού.

Θέλει χρόνο και αλλαγή στις συνειδήσεις, αλλά αξίζει τον κόπο.