Στο 1ο, το ιδρυτικό συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς, υπήρξαν πλήθος ομιλίες που εγκαινίασαν ένα νέο ύφος και ήθος για τα δεδομένα της αριστεράς στην χώρα μας -όπως τα ξέρουμε πολλές δεκαετίες τώρα. Πολλοί, πάρα πολλοί, μίλησαν για την αριστερά και για την χώρα δίνοντας στις λέξεις το χαμένο τους νόημα. Αναπτύχθηκε ένας διάλογος γόνιμος, χωρίς στερεότυπα, ιδεοληψίες, εντολές και ευαγγέλια, ένας διάλογος ουσίας για το είναι και το φαίνεσθαι των εννοιών: αριστερό, δημόσιο, πρόοδος, δημοκρατία, ισότητα, δικαίωμα, υποχρέωση, ευθύνη.
Σαν δείγμα αυτού του δημιουργικού οργασμού, σας παραθέτουμε την ομιλία του Γιάννη Πανούση.
Φίλες και φίλοι,
Ουτοπικοί οραματιστές και αριστεροί ρεαλιστές, έχουμε μπλέξει άσχημα. Μας στρίμωξαν ανάμεσα στο Ιερατείο του ΔΝΤ, το κομμουνιστικό Αλάθητο και τη (μεταθανάτια;) Σωτηρολογία του σοσιαλφιλελευθερισμού.
Η δοξολόγηση, η κρίση και το τέλος του Καπιταλισμού άλλοτε εμφανίζονται ως εσχατολογική θρησκεία κι άλλοτε ως (κεκαλυμένη;) business.
Άπαντες “κερδοσκοπούν” με το φόβο του αύριο και με τις ενοχές του χτες.
Δεν υπάρχει Δημοκρατία, Ελευθερία και Κοινωνία χωρίς όρια. Η Δημοκρατία θ’ ανοίξει το δρόμο στον σοσιαλισμό μόνον αν η ίδια ανανεωθεί και ανά – νομιμοποιηθεί.
Καμία θεωρία παιγνίων δεν μπορεί να επηρεάσει σε θετική κατεύθυνση την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών όταν η ηγεσία τους αλλά και οι ίδιοι απορρίπτουν τόσο την εμπιστοσύνη και το σεβασμό στους θεσμούς όσο και την υπακοή σε κανόνες. Καμία τεχνολογία και κανένα ψηφιακό δίκτυο δεν μπορεί να αντικαταστήσουν την καθαρή σκέψη.
Καθαρή σκέψη δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα. Κινούμαστε όλοι άναρχα ανάμεσα στην απόλυτη ελευθερία και στην τυραννία του “οικονομικού ορθού” (όπου ο εκλογέας εξισούται με τον καταναλωτή ψευδαισθήσεων και ο πολιτικός με τον παραγωγό επιχειρηματικών σχεδίων).
Είχαμε αναθέσει σ’ ένα mega – Κράτος την αρμοδιότητα (εξουσία) να διαχειρίζεται τις κοινωνικές μας υποθέσεις κι αυτό λειτούργησε αντικοινωνικά (με βάση τη συμπαιγνία οικονομικής ελίτ, εμπόρων πολιτικών ονείρων και λειτουργικών διανοουμένων).
Τώρα καλούμεθα να εκχωρήσουμε το μέλλον μας σε ένα mini – Κράτος όπου θα κυριαρχούν η “σοσιαλιστική τεχνοκρατία”, η διαχειριστική γραφειοκρατία και τα κοσμοπολίτικα λόμπυς.
Από την άλλη δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να θάβει επί 90 χρόνια τους νεκρούς της. Καιρός ν’ ασχοληθεί με τους ζωντανούς.
Όταν λέμε ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός που κάποτε θα νικήσουμε, τότε είμαστε “αριστεροί” για τον Παράδεισο (και όχι για το σήμερα).
Μόνον όταν λέμε πως θα λιγοστέψουμε τις συνέπειες τώρα, τότε είμαστε πραγματικοί εκπρόσωποι και εκφραστές των αγωνιών του λαού.
Κανείς δεν δικαιώνεται από τον εαυτό του (και τους γύρω του) ή από τα λάθη των άλλων. Αρκετές προφητείες διαψεύστηκαν.
Η ΔΗΜΑΡ πρέπει να βάλλει ως πρώτους στόχους:
την αστική ολοκλήρωση του κράτους
την ενίσχυση του αισθήματος του συν – ανήκειν όλου του λαού
τη σταθερή προσήλωση της κοινωνίας στους δημοκρατικούς θεσμούς
Ας αφήσει τις σοσιαλιστικές αναδιανομές για το αύριο. Άλλωστε χωρίς στέρεη βάση κουνιέται το όποιο εποικοδόμημα.
Το τετράπτυχο της ΔΗΜΑΡ, τα 4Δ:
Δημοκρατία
Δημόσιο Συμφέρον
Δικαιοσύνη
Διαφάνεια
με την κοινωνία για την κοινωνία.
Αφού ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν έχει χρώμα, τότε και το καλειδοσκόπιο της ΔΗΜΑΡ πρέπει ν’ ανοίξει και να στοχεύει στην Ισοελευθερία και συστράτευση όλων για όλους.
Αν το κοινωνικό υποκείμενο της Αριστεράς είναι όλοι οι αριστεροί, αν η ΔΗΜΑΡ είναι το κόμμα των αριστερών (και όχι απλώς ένα αριστερό κόμμα) τότε η ΔΗΜΑΡ είναι χρήσιμη και αναγκαία για την Ελληνική Δημοκρατία. Αρκεί να μη θυσιάσει ποτέ την εσωτερική ή πολιτική δημοκρατία στο όνομα των όποιων σκοπιμοτήτων, νομοτελειών και ιδεολογημάτων.
Γιάννης Πανούσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου