Η Ελλάδα γέννησε την δημοκρατία και μάλιστα την άμεση δημοκρατία. Μας αρέσει να το επικαλούμαστε και να υπερηφανευόμαστε, πολλοί από μας, άλλοι αγνά και αθώα, άλλοι από ιδιοτέλεια και εθνικοπατριδοκαπηλία, άλλοι κατά περίσταση κι άλλοι κατά συρροή.
Επειδή όμως η Ελλάδα –εκτός από πατρίδα της δημοκρατίας- είναι και η χώρα των «δήθεν», όλα τα ανωτέρω που είπαμε περί δημοκρατίας, όταν καλούμαστε να τα εφαρμόσουμε στην πράξη, τότε -ως εκ θαύματος- μεταμορφώνονται και γίνονται άλλ’ αντ’ άλλων.
Έτσι όταν σε ένα σώμα έχουμε την πλειοψηφία (την απόλυτη πλειοψηφία), η δημοκρατία γίνεται ιερή και εύκολα πραγματοποιήσιμη. Η απλή αναλογική δεν έχει ερμηνείες, ούτε προαπαιτούμενα.
Όταν δεν έχουμε την πλειοψηφία, τότε ή επιζητούμε αλλαγή του σώματος, ώστε να επικρατήσουν οι απόψεις μας, ή απλή αναλογική γίνεται «ενισχυμένη», «τριφασική», «με κατώφλι», «με σκεπή» και με μύρια όσα τεχνάσματα παραποίησης.
Όπως και να το κάνουμε όμως, η άμεση δημοκρατία έχει την μεγαλύτερη νομιμοποίηση σε κάθε υγειή συνείδηση. Στην αρχαία αγορά οι πολίτες ψήφιζαν ο καθένας για τον εαυτό του και όχι δι’ αντιπροσώπων και η ψήφος του καθενός είχε την ίδια αξία. Έτσι δεν υπήρχαν ερμηνείες και τεθλασμένες.
Στην χώρα μας, των «δήθεν», ο καθένας ερμηνεύει κατά πως τον συμφέρει την δημοκρατία, παραβιάζοντας και την δημοκρατία και την λογική. Παραδείγματα αυτού του παραλογισμού, υπάρχουν πάμπολλα. Έτσι αυτός που ψήφισε ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ των μέτρων της κυβέρνησης, αυτός που ψήφισε Νέα Δημοκρατία ήταν υπέρ της συναλλαγής που έκαναν με το Βατοπέδι, αυτοί που ψήφισαν ΚΚΕ ήταν υπέρ των προνομίων των συνδικαλιστών και ούτω κάθ’ εξής, για να καταλήξουμε στον τοπικό μας παραλογισμό που λέει πως, όποιος ψήφισε Πάχτα είναι υπέρ της μεταλλουργίας χρυσού.
Δεν θα επεκταθούμε σε πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί για το προεκλογικό πρόγραμμα του Πάχτα και για την πλήρη απόκρυψη της θέσης του σε ότι αφορά την μεταλλουργία χρυσού. Αυτό είναι ίδιον του πολιτικού αναστήματος του ανδρός και την πολιτικής του ηθικής. Άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν το πανελλήνιο θαύμασε τις επιδόσεις του. Θα πούμε μόνον πως έχουμε αρκετές περιπτώσεις συμπολιτών μας που -αν και ήταν υποψήφιοι με τον συνδυασμό του Πάχτα- είναι ενάντιοι στην μεταλλουργία χρυσού. Άρα λοιπόν, να λείπουν οι εξυπνάδες και οι λαθροχειρίες των ερμηνειών για το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών.
Η τύχη και το μέλλον της περιοχής μας όμως είναι πολύ πιο σπουδαίο πράγμα από την πολιτική επιβίωση ή τα καπρίτσια των πολιτικών μας και είναι πολύ ιερή υπόθεση για να την αφήσουμε να την διαχειριστούν κατά την ηθική και την αντίληψή τους. Η μεταλλουργία χρυσού δεν είναι ένα άσχημο κτίριο (ένα ξενοδοχείο, ή ένα νοσοκομείο) που μετά από χρόνια –εάν η κοινωνία το μετανιώσει- μπορεί να το γκρεμίσει και να ξαναέρθουμε στην πρότερη κατάσταση, σπαταλώντας κάποια χρήματα παραπάνω. Εδώ μιλάμε για μία εξέλιξη, που αν την ακολουθήσουμε, δεν έχει επιστροφή. Η εξόρυξη και τα συνοδευτικά μπορεί να τελειώσουν στα 20-30 χρόνια, αλλά η «αρρώστια» θα μείνει για πάντα στις επερχόμενες γενιές. Όπως έμεινε η «νεφροπάθεια» με τα δηλητηριασμένα υπόγεια νερά που βγαίνουν από τις στοές και θέλουν επεξεργασία, έτσι θα μας μείνουν και οι «αρρώστιες» που θα δημιουργήσει η μεταλλουργία χρυσού, χωρίς επιστροφή.
Γι’ αυτό η τοπική κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμά της να αυτοκαθορίζεται και να αποφασίζει για τον τρόπο που θα διαχειριστεί τον τόπο της. Έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αποφασίσει τι θα αφήσει στα παιδιά της.
Ακούσαμε επιστήμονες και πολιτικούς εκατέρωθεν, διαβάσαμε κείμενα, μελέτες, ρωτήσαμε, ενημερωθήκαμε, μάθαμε –όποιος μπήκε στον κόπο. Κάναμε εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια. Το θέμα πια είναι βαθειά πολιτικό και έχει να κάνει με το τι θέλει η κοινωνία. Ποια απόφαση θα πάρει: Το θέλει, δεν το θέλει. Κι ο μόνος τρόπος να εκφράσει η τοπική κοινωνία την θέση της για την μεταλλουργία χρυσού, είναι το δημοψήφισμα. Με ένα ερώτημα συγκεκριμένο: «Θέλετε να γίνει η μεταλλουργία χρυσού στον Δήμο σας;» και ο κόσμος να αποφασίσει με ένα «Ναι» ή ένα «Όχι». Εγγεγραμμένοι τόσοι. Ψήφησαν τόσοι. Άκυρα τόσα. Λευκά τόσα. Έλαβαν: «Ναι» τόσα, «Όχι» τόσα. Να τελειώνουμε μ’ αυτήν την γάγγραινα που δηλητηριάζει την κοινωνία, τους ανθρώπους και τις οικογένειές μας.
Με καθαρές τοποθετήσεις, με καθαρά ερωτήματα, με τα πάντα στο φως, οι κοινωνίες είναι δύσκολο να εξαπατηθούν για το ποιο είναι το συμφέρον τους. Είναι μια δημοκρατική και τίμια λύση. Ποιοι δεν την θέλουν και γιατί;
Επειδή όμως η Ελλάδα –εκτός από πατρίδα της δημοκρατίας- είναι και η χώρα των «δήθεν», όλα τα ανωτέρω που είπαμε περί δημοκρατίας, όταν καλούμαστε να τα εφαρμόσουμε στην πράξη, τότε -ως εκ θαύματος- μεταμορφώνονται και γίνονται άλλ’ αντ’ άλλων.
Έτσι όταν σε ένα σώμα έχουμε την πλειοψηφία (την απόλυτη πλειοψηφία), η δημοκρατία γίνεται ιερή και εύκολα πραγματοποιήσιμη. Η απλή αναλογική δεν έχει ερμηνείες, ούτε προαπαιτούμενα.
Όταν δεν έχουμε την πλειοψηφία, τότε ή επιζητούμε αλλαγή του σώματος, ώστε να επικρατήσουν οι απόψεις μας, ή απλή αναλογική γίνεται «ενισχυμένη», «τριφασική», «με κατώφλι», «με σκεπή» και με μύρια όσα τεχνάσματα παραποίησης.
Όπως και να το κάνουμε όμως, η άμεση δημοκρατία έχει την μεγαλύτερη νομιμοποίηση σε κάθε υγειή συνείδηση. Στην αρχαία αγορά οι πολίτες ψήφιζαν ο καθένας για τον εαυτό του και όχι δι’ αντιπροσώπων και η ψήφος του καθενός είχε την ίδια αξία. Έτσι δεν υπήρχαν ερμηνείες και τεθλασμένες.
Στην χώρα μας, των «δήθεν», ο καθένας ερμηνεύει κατά πως τον συμφέρει την δημοκρατία, παραβιάζοντας και την δημοκρατία και την λογική. Παραδείγματα αυτού του παραλογισμού, υπάρχουν πάμπολλα. Έτσι αυτός που ψήφισε ΠΑΣΟΚ είναι υπέρ των μέτρων της κυβέρνησης, αυτός που ψήφισε Νέα Δημοκρατία ήταν υπέρ της συναλλαγής που έκαναν με το Βατοπέδι, αυτοί που ψήφισαν ΚΚΕ ήταν υπέρ των προνομίων των συνδικαλιστών και ούτω κάθ’ εξής, για να καταλήξουμε στον τοπικό μας παραλογισμό που λέει πως, όποιος ψήφισε Πάχτα είναι υπέρ της μεταλλουργίας χρυσού.
Δεν θα επεκταθούμε σε πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί για το προεκλογικό πρόγραμμα του Πάχτα και για την πλήρη απόκρυψη της θέσης του σε ότι αφορά την μεταλλουργία χρυσού. Αυτό είναι ίδιον του πολιτικού αναστήματος του ανδρός και την πολιτικής του ηθικής. Άλλωστε στο πρόσφατο παρελθόν το πανελλήνιο θαύμασε τις επιδόσεις του. Θα πούμε μόνον πως έχουμε αρκετές περιπτώσεις συμπολιτών μας που -αν και ήταν υποψήφιοι με τον συνδυασμό του Πάχτα- είναι ενάντιοι στην μεταλλουργία χρυσού. Άρα λοιπόν, να λείπουν οι εξυπνάδες και οι λαθροχειρίες των ερμηνειών για το αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών.
Η τύχη και το μέλλον της περιοχής μας όμως είναι πολύ πιο σπουδαίο πράγμα από την πολιτική επιβίωση ή τα καπρίτσια των πολιτικών μας και είναι πολύ ιερή υπόθεση για να την αφήσουμε να την διαχειριστούν κατά την ηθική και την αντίληψή τους. Η μεταλλουργία χρυσού δεν είναι ένα άσχημο κτίριο (ένα ξενοδοχείο, ή ένα νοσοκομείο) που μετά από χρόνια –εάν η κοινωνία το μετανιώσει- μπορεί να το γκρεμίσει και να ξαναέρθουμε στην πρότερη κατάσταση, σπαταλώντας κάποια χρήματα παραπάνω. Εδώ μιλάμε για μία εξέλιξη, που αν την ακολουθήσουμε, δεν έχει επιστροφή. Η εξόρυξη και τα συνοδευτικά μπορεί να τελειώσουν στα 20-30 χρόνια, αλλά η «αρρώστια» θα μείνει για πάντα στις επερχόμενες γενιές. Όπως έμεινε η «νεφροπάθεια» με τα δηλητηριασμένα υπόγεια νερά που βγαίνουν από τις στοές και θέλουν επεξεργασία, έτσι θα μας μείνουν και οι «αρρώστιες» που θα δημιουργήσει η μεταλλουργία χρυσού, χωρίς επιστροφή.
Γι’ αυτό η τοπική κοινωνία έχει κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να διεκδικήσει το αναφαίρετο δικαίωμά της να αυτοκαθορίζεται και να αποφασίζει για τον τρόπο που θα διαχειριστεί τον τόπο της. Έχει δικαίωμα και υποχρέωση να αποφασίσει τι θα αφήσει στα παιδιά της.
Ακούσαμε επιστήμονες και πολιτικούς εκατέρωθεν, διαβάσαμε κείμενα, μελέτες, ρωτήσαμε, ενημερωθήκαμε, μάθαμε –όποιος μπήκε στον κόπο. Κάναμε εκδηλώσεις, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια. Το θέμα πια είναι βαθειά πολιτικό και έχει να κάνει με το τι θέλει η κοινωνία. Ποια απόφαση θα πάρει: Το θέλει, δεν το θέλει. Κι ο μόνος τρόπος να εκφράσει η τοπική κοινωνία την θέση της για την μεταλλουργία χρυσού, είναι το δημοψήφισμα. Με ένα ερώτημα συγκεκριμένο: «Θέλετε να γίνει η μεταλλουργία χρυσού στον Δήμο σας;» και ο κόσμος να αποφασίσει με ένα «Ναι» ή ένα «Όχι». Εγγεγραμμένοι τόσοι. Ψήφησαν τόσοι. Άκυρα τόσα. Λευκά τόσα. Έλαβαν: «Ναι» τόσα, «Όχι» τόσα. Να τελειώνουμε μ’ αυτήν την γάγγραινα που δηλητηριάζει την κοινωνία, τους ανθρώπους και τις οικογένειές μας.
Με καθαρές τοποθετήσεις, με καθαρά ερωτήματα, με τα πάντα στο φως, οι κοινωνίες είναι δύσκολο να εξαπατηθούν για το ποιο είναι το συμφέρον τους. Είναι μια δημοκρατική και τίμια λύση. Ποιοι δεν την θέλουν και γιατί;
2 σχόλια:
Έχω ένα ερώτημα: στην περίπτωση που ο Πάχτας δεν εκλεγόταν Δήμαρχος και εκλεγόταν εκείνος "ο ακατονόμαστος" για τον οποίο ο διαχειριστής του ιστολογίου καταλόγιζε τα μύρια-όσα, εσείς οι αντιδρώντες στη μεταλλουργία θα συζητούσατε για δημοψήφισμα?
Ή το αίτημα τίθεται τώρα εξαιτίας του έκλογικού αποτελέσματος?
Καλά για τον Δριβελέγκα δεν το συζητώ. Το πρόβλημα αυτού του ανθρώπου δεν είναι μάλλον η μεταλλουργία, αλλά το γεγονός ότι ο Πάχτας συνδέθηκε με αυτήν.
Όμως ας μην ξεχνά ότι όπου νάναι οι εκλογές θα ξεφυτρώσουν. Και τότε θα τον περιμένουμε με "ροδοπέταλα".
Οι πληροφορίες λένε ότι το δημοψήφισμα θα το ζητήσει και η Μπιρμπίλη. Σε συνάντηση που έγινε στο υπουργείο, όταν αναφέρθηκε το δημοψήφισμα, ο δημοκράτης Λαφαζάνης είπε: τί να το κάνουμε το δημοψήφισμα; άς κάνουμε ένα γκάλοπ.
Δημοσίευση σχολίου