Τα παιδιά του Γκέμπελς

Όσο περνάει ο καιρός, δύο πράγματα γίνονται πιο εμφανή σε σχέση με την τύχη της μεταλλουργίας χρυσού στην περιοχή μας. Το ένα είναι ότι δεν έχουν μαζί τους την τοπική κοινωνία και το άλλο είναι ότι δεν έχουν και τα λεφτά για να πραγματοποιήσουν την επένδυση. Αυτές τις δύο μεγάλες «αναπηρίες» τις ξέρουν πολύ καλά στο επιτελείο του Μπόμπολα και προσπαθούν να τις ξεπεράσουν για να μπορέσουν να κάνουν την αρπαχτή τους.
Έτσι μας προέκυψε ο εμίρης από το Κατάρ, που «θα βάλει τα λεφτά», και να δούμε ποια άλλη «πολύφερνη νύφη» θα μας προκύψει στο μέλλον. Ποιος όμως σοβαρός επενδυτής θα βάλει τα ζεστά του λεφτά σε μία επένδυση αμφίβολης εξέλιξης, καθώς υπάρχει το παρελθόν που διδάσκει πως τα χρήματά του θα είναι εξαιρετικά επισφαλή, εκτεθειμένα στις προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (που πριν λίγα χρόνια είπε ΌΧΙ), στα Ευρωπαϊκά Όργανα, στα φυσικά φαινόμενα, στις πολιτικές εξελίξεις και στις αντιδράσεις των κατοίκων;
Στο άλλο θέμα, αυτό της συναίνεσης της τοπικής κοινωνίας η εταιρεία, ενώ στην αρχή εκτίμησε ότι το παιχνίδι θα παιχτεί στα τοπικά κανάλια και επένδυσε στην εκεί προπαγάνδα (εύκολη και μάλλον φτηνή επένδυση για τα οικονομικά τους δεδομένα), στην πορεία ανακάλυψε ότι η κοινωνία ενημερώνεται κι από τις Επιτροπές Αγώνα και από τα blogs που δεν χρειάζονται χρήματα για να επιβιώσουν. Έτσι αποφάσισε να «παίξει» και σ’ αυτό το επίπεδο, χρησιμοποιώντας και τις συμμαχίες που έχει ήδη κάνει με τους πολιτικούς της περιοχής.
Μας προέκυψαν λοιπόν οι «Πολίτες», η «Αναγνώστρια», ο «Σκεπτόμενος Πολίτης», ο «Άνεργος Μηχανικός», η «Γιάννα», η «Ρίτα», ο «Ξενυχτισμένος Καντηλανάφτης» και άλλα πολλά και ευρηματικά –ενίοτε- ψευδώνυμα.
Όλες αυτές οι διαφορετικές συσκευασίες των πληρωμένων γραφιάδων (2-3 πρέπει να είναι το πολύ) αποτελούν μία ομάδα –υπό τις εντολές και τις κατευθύνσεις της εταιρείας- η οποία γράφει και τροφοδοτεί τα blogs της Χαλκιδικής (αυτά που «κρατούν ίσες αποστάσεις»). Έχουν έτοιμα τα κείμενα πριν ακόμα περάσει ο Πατριάρχης από την Ιερισσό, πριν μιλήσει ο Τσίπρας ή η Μπακογιάννη και τροφοδοτούν τις αναρτήσεις των “προθύμων” blogs.

Δεν φτάνει όμως μόνον αυτό, ο Γκεμπελισμός τους έχει πάει μακρύτερα. Έχουν αυτοαναγορευτεί σε αριστερούς, σε μαρξιστές, σε δημοκράτες, σε εκπροσώπους της εργατικής τάξης, σε υπερασπιστές των ανέργων (ανάλογα με την περίσταση και ο μανδύας), σε τιμητές των πάντων, αλλά κυρίως σε τιμητές όλων αυτών που αντιτίθενται στην μεταλλουργία χρυσού. Προσπαθούν να σπιλώσουν και να απαξιώσουν όποιον αντιτίθεται στα σχέδια του αφεντικού: «Ποιος είναι ο τάδε»; «Σιγά τον αγωνιστή», «σιγά τον αριστερό», «σιγά τον επιστήμονα», «σιγά τον οικολόγο», «σιγά τον πατριώτη», «σιγά τον εργαζόμενο», «σιγά τον επιχειρηματία». Κοινώς, η λάσπη στον ανεμιστήρα και οι ωδές στον Γκέμπελς.
Όλα αυτά βέβαια ανωνύμως ή ψευδωνύμως γιατί αν έγραφαν επωνύμως δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα καθώς ο καθένας έχει την ευθύνη αυτών που καταθέτει και ο κόσμος θα ήξερε ποιος λέει τι. Αυτό ακριβώς όμως είναι που φοβούνται: τα πρόσωπα. Εάν εμφανίσουν τα δικά τους, η όλη επιχείρησή τους θα κατέληγε σε μπούμεραγκ. Η μικρή μας κοινωνία ξέρει πολύ καλά ποιος είναι ο καθένας, τι ρόλο παίζει, πόσα λεφτά παίρνει και πως τα παίρνει. Με τα πρόσωπά τους ξεσκέπαστα, δεν θα μπορούν να δηλώνουν «πτωχοί άνεργοι», «ιθαγενείς», ή «ανύπανδρες κορασίδες», έτσι προτιμούν την πεπατημένη της κουκούλας, συνεχίζοντας το επάγγελμα αυτών που έδειχναν με το δάχτυλο στο «οικόπεδο με τις τσουκνίδες».
Αυτοί είναι και ούτε ποτέ θα τολμήσουν να εμφανίσουν τα πρόσωπά τους για να μην καταρρεύσει το σχέδιο και η προπαγάνδα τους και χάσουν και το μεροκάματό τους, οι άνθρωποι.