Ρώτησαν κάποτε την καμήλα, αν προτιμάει τον ανήφορο ή τον κατήφορο, κι αυτή η έρμη απορημένη απήντησε: Γιατί; Χάθηκε το ίσιωμα;
Αυτό έρχεται στο μυαλό κάθε καλόπιστου αναγνώστη (γιατί υπάρχουν και πάρα πολλοί κακόπιστοι) που παρακολουθεί τις τελευταίες μέρες τις πολύπλευρες επιθέσεις ενάντια στην Δημοκρατική Αριστερά και στον Φώτη Κουβέλη.
Η βαθύτερη κατηγορία όλων αυτών –πέρα απ’ τις κατινιές και την χυδαιολογία- ορίζεται από την στάση της ΔΗΜ.ΑΡ στο μνημόνιο. Οι μεν «αριστεροί» λένε ότι πρέπει –όχι μόνον να καταψηφίζει- αλλά και να σχίζει τα ιμάτιά της για τα όσα κακά φέρνει στην Ελληνική κοινωνία και στα φτωχότερα στρώματά της –και αυτό είναι αλήθεια- οι δε άλλοι, οι «φιλελεύθεροι» πάσης προέλευσης, ισχυρίζονται ότι πρέπει η ΔΗΜ.ΑΡ να ταυτιστεί με τον Παπαδήμο, την τρόικα και το Δ.Ν.Τ, για να «σωθεί» η χώρα. Και οι μεν και οι δε, αποσιωπούν αυτά που δεν «συμφέρουν» στην επιχειρηματολογία τους. Οι «αριστεροί» μηδενίζουν την σημασία που έχουν οι υποχρεώσεις που μας αναγκάζουν να τηρήσουμε για την εξυγίανση του κράτους, της φορολογίας, των υπηρεσιών, κ.λ.π. Οι «φιλελεύθεροι» προσπερνούν το τραγικό γεγονός της καταστροφής των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας από τις οριζόντιες περικοπές των μειώσεων στα εισοδήματα που προβλέπει το μνημόνιο. Δηλαδή όπως είπαμε και αρχικά: ή κατηφόρα, ή ανηφόρα. Ίσιος δρόμος, που να περιφρουρήσει και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα και να «βάλει τάξη στο μπουρδέλο», δεν υπάρχει για την «λογική» τους.
Δεν θα μπούμε στον μεγάλο πειρασμό να καταλογίσουμε, σε όλους αυτούς που εγκαλούν την ΔΗΜ.ΑΡ. από την μία ή την άλλη(;) πλευρά, τις ευθύνες που έχουν για το πως φτάσαμε ως εδώ και που ήταν –από ποια πλευρά;- όταν η χώρα, η κοινωνία και η πολιτική τραβούσε την κατηφόρα; Τούτο μόνον θα πούμε, πως έχουν πολύ υποκρισία και θράσος να εγκαλούν αυτούς που είναι από τους πιο «αθώους του αίματος», -γιατί εντελώς αθώοι μάλλον δεν υπάρχουν- ενώ αυτοί –και από τις δύο πλευρές- με τις πράξεις ή τις παραλήψεις και τις ανεπάρκειές τους, έφτιαξαν, στήριξαν, συντήρησαν, ανέχτηκαν και -εν πολλοίς- αποσιώπησαν το έγκλημα, ο καθένας από το «στασίδι» του.
Αυτοί που κουβέντα δεν έλεγαν –ούτε τώρα λένε- για τα τόσα εγκληματικά που γινόταν τόσες δεκαετίες σε βάρος του Ελληνικού λαού από τους Έλληνες πολιτικούς και τις συντεχνίες των παρασιτικών και βολεμένων που μας έφτασαν ως εδώ, ζητάνε από την ΔΗΜ.ΑΡ. να δώσει άλλοθι στα αδιέξοδά τους. Το ίδιο ποίημα και τότε και τώρα: Φταίει η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ο καπιταλισμός, οι αγορές και οι κακοί οι ξένοι. Κανέναν από όλους αυτούς δεν τον πείραξαν –τόσα χρόνια- ούτε οι μισθοί των λιμενεργατών, των Δεητζήδων, των εφοριακών, των δικαστών, ούτε οι συντάξεις των 3-4 χιλιάδων των προνομιούχων αυτής της χώρας, ούτε τα κλειστά επαγγέλματα, ούτε η διαφθορά στο δημόσιο, ούτε η αθλιότητα στα νοσοκομεία, ούτε τα προνόμια των βουλευτών, ούτε τα πλούτη των πολιτικών, ούτε η ατιμωρησία τους. Κουβέντες μόνο ψέλλιζαν, για το θεαθήναι. Όταν προέκυπταν συγκεκριμένα εγκλήματα, όλοι σφύριζαν αλλού και όλοι –από την θέση του ο καθένας- συντηρούσαν το πελατειακό σύστημα. Και τους εφοριακούς και τους γιατρούς και τους φοροφυγάδες και τους εργατοπατέρες και τους πολιτικούς, όλους τους κάλυπταν. Κανένας δεν πλήρωνε για τίποτα.
Και σήμερα, μετά από όλα αυτά, έρχονται ξανά με το πιστόλι στον κρόταφο και το εκβιαστικό δίλλημα: Ναι, ή Όχι στο μνημόνιο. Ή από δώ ή από κεί. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας θέλουν –για μια ακόμα φορά- και δαρμένους και κερατάδες.
Η ΔΗΜΑΡ έχει την δική της θεώρηση και αυτήν θέτει προς κρίση και έγκριση στους πολίτες. Είμαστε λοιπόν υπέρ όλων εκείνων των μέτρων που μας επιβάλει το μνημόνιο, που σταματούν το καθεστώς των συντεχνιών, της ατιμωρησίας, της σπατάλης και της λαμογιάς και που εμείς ως χώρα δεν σταθήκαμε ικανοί, τόσες δεκαετίες, να πάρουμε, και είμαστε ενάντιοι στα μέτρα που οδηγούν στην εξαθλίωση των φτωχών αυτής της κοινωνίας που υφίστανται τις άδικες επιπτώσεις από τις μειώσεις των εισοδημάτων τους. Αυτός είναι ο ίσιος δρόμος.
Βέβαια υπάρχει και μια άλλη αλήθεια. Όλοι αυτοί που γράφουν αυτά τα ωραία, δεν θα έμπαιναν στον κόπο να ασχοληθούν με την ΔΗΜ.ΑΡ εάν οι δημοσκοπήσεις την έδειχναν στα όρια της επιβίωσης. Το ζόρι εμφανίστηκε γιατί η ΔΗΜ.ΑΡ διεκδικεί –και ο κόσμος είναι διατεθειμένος να της δώσει αυτόν τον ρόλο- να γίνει εκφραστής μιας τίμιας και ρεαλιστικής πολιτικής, που, ως τέτοια, θα είναι και αριστερή –εδώ που φτάσαμε, και με τον εξευτελισμό που έχουν υποστεί οι λέξεις και οι ιδέες.
Αυτό έρχεται στο μυαλό κάθε καλόπιστου αναγνώστη (γιατί υπάρχουν και πάρα πολλοί κακόπιστοι) που παρακολουθεί τις τελευταίες μέρες τις πολύπλευρες επιθέσεις ενάντια στην Δημοκρατική Αριστερά και στον Φώτη Κουβέλη.
Η βαθύτερη κατηγορία όλων αυτών –πέρα απ’ τις κατινιές και την χυδαιολογία- ορίζεται από την στάση της ΔΗΜ.ΑΡ στο μνημόνιο. Οι μεν «αριστεροί» λένε ότι πρέπει –όχι μόνον να καταψηφίζει- αλλά και να σχίζει τα ιμάτιά της για τα όσα κακά φέρνει στην Ελληνική κοινωνία και στα φτωχότερα στρώματά της –και αυτό είναι αλήθεια- οι δε άλλοι, οι «φιλελεύθεροι» πάσης προέλευσης, ισχυρίζονται ότι πρέπει η ΔΗΜ.ΑΡ να ταυτιστεί με τον Παπαδήμο, την τρόικα και το Δ.Ν.Τ, για να «σωθεί» η χώρα. Και οι μεν και οι δε, αποσιωπούν αυτά που δεν «συμφέρουν» στην επιχειρηματολογία τους. Οι «αριστεροί» μηδενίζουν την σημασία που έχουν οι υποχρεώσεις που μας αναγκάζουν να τηρήσουμε για την εξυγίανση του κράτους, της φορολογίας, των υπηρεσιών, κ.λ.π. Οι «φιλελεύθεροι» προσπερνούν το τραγικό γεγονός της καταστροφής των φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας από τις οριζόντιες περικοπές των μειώσεων στα εισοδήματα που προβλέπει το μνημόνιο. Δηλαδή όπως είπαμε και αρχικά: ή κατηφόρα, ή ανηφόρα. Ίσιος δρόμος, που να περιφρουρήσει και τα φτωχά κοινωνικά στρώματα και να «βάλει τάξη στο μπουρδέλο», δεν υπάρχει για την «λογική» τους.
Δεν θα μπούμε στον μεγάλο πειρασμό να καταλογίσουμε, σε όλους αυτούς που εγκαλούν την ΔΗΜ.ΑΡ. από την μία ή την άλλη(;) πλευρά, τις ευθύνες που έχουν για το πως φτάσαμε ως εδώ και που ήταν –από ποια πλευρά;- όταν η χώρα, η κοινωνία και η πολιτική τραβούσε την κατηφόρα; Τούτο μόνον θα πούμε, πως έχουν πολύ υποκρισία και θράσος να εγκαλούν αυτούς που είναι από τους πιο «αθώους του αίματος», -γιατί εντελώς αθώοι μάλλον δεν υπάρχουν- ενώ αυτοί –και από τις δύο πλευρές- με τις πράξεις ή τις παραλήψεις και τις ανεπάρκειές τους, έφτιαξαν, στήριξαν, συντήρησαν, ανέχτηκαν και -εν πολλοίς- αποσιώπησαν το έγκλημα, ο καθένας από το «στασίδι» του.
Αυτοί που κουβέντα δεν έλεγαν –ούτε τώρα λένε- για τα τόσα εγκληματικά που γινόταν τόσες δεκαετίες σε βάρος του Ελληνικού λαού από τους Έλληνες πολιτικούς και τις συντεχνίες των παρασιτικών και βολεμένων που μας έφτασαν ως εδώ, ζητάνε από την ΔΗΜ.ΑΡ. να δώσει άλλοθι στα αδιέξοδά τους. Το ίδιο ποίημα και τότε και τώρα: Φταίει η χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ο καπιταλισμός, οι αγορές και οι κακοί οι ξένοι. Κανέναν από όλους αυτούς δεν τον πείραξαν –τόσα χρόνια- ούτε οι μισθοί των λιμενεργατών, των Δεητζήδων, των εφοριακών, των δικαστών, ούτε οι συντάξεις των 3-4 χιλιάδων των προνομιούχων αυτής της χώρας, ούτε τα κλειστά επαγγέλματα, ούτε η διαφθορά στο δημόσιο, ούτε η αθλιότητα στα νοσοκομεία, ούτε τα προνόμια των βουλευτών, ούτε τα πλούτη των πολιτικών, ούτε η ατιμωρησία τους. Κουβέντες μόνο ψέλλιζαν, για το θεαθήναι. Όταν προέκυπταν συγκεκριμένα εγκλήματα, όλοι σφύριζαν αλλού και όλοι –από την θέση του ο καθένας- συντηρούσαν το πελατειακό σύστημα. Και τους εφοριακούς και τους γιατρούς και τους φοροφυγάδες και τους εργατοπατέρες και τους πολιτικούς, όλους τους κάλυπταν. Κανένας δεν πλήρωνε για τίποτα.
Και σήμερα, μετά από όλα αυτά, έρχονται ξανά με το πιστόλι στον κρόταφο και το εκβιαστικό δίλλημα: Ναι, ή Όχι στο μνημόνιο. Ή από δώ ή από κεί. Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας θέλουν –για μια ακόμα φορά- και δαρμένους και κερατάδες.
Η ΔΗΜΑΡ έχει την δική της θεώρηση και αυτήν θέτει προς κρίση και έγκριση στους πολίτες. Είμαστε λοιπόν υπέρ όλων εκείνων των μέτρων που μας επιβάλει το μνημόνιο, που σταματούν το καθεστώς των συντεχνιών, της ατιμωρησίας, της σπατάλης και της λαμογιάς και που εμείς ως χώρα δεν σταθήκαμε ικανοί, τόσες δεκαετίες, να πάρουμε, και είμαστε ενάντιοι στα μέτρα που οδηγούν στην εξαθλίωση των φτωχών αυτής της κοινωνίας που υφίστανται τις άδικες επιπτώσεις από τις μειώσεις των εισοδημάτων τους. Αυτός είναι ο ίσιος δρόμος.
Βέβαια υπάρχει και μια άλλη αλήθεια. Όλοι αυτοί που γράφουν αυτά τα ωραία, δεν θα έμπαιναν στον κόπο να ασχοληθούν με την ΔΗΜ.ΑΡ εάν οι δημοσκοπήσεις την έδειχναν στα όρια της επιβίωσης. Το ζόρι εμφανίστηκε γιατί η ΔΗΜ.ΑΡ διεκδικεί –και ο κόσμος είναι διατεθειμένος να της δώσει αυτόν τον ρόλο- να γίνει εκφραστής μιας τίμιας και ρεαλιστικής πολιτικής, που, ως τέτοια, θα είναι και αριστερή –εδώ που φτάσαμε, και με τον εξευτελισμό που έχουν υποστεί οι λέξεις και οι ιδέες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου