Μάννα μου Ελλάς

Σ’ ένα εκτενές άρθρο της, η οικονομική ιστοσελίδα Euro2day, παρουσιάζει σε αναδημοσίευση από το Bloomberg, το «ευτυχές» πλεονέκτημα της Ελλάδας, να γίνει λέει, η 1η παραγωγός χώρα χρυσού στην Ευρώπη, μέχρι το 2016.

Σ’ αυτό το άρθρο αναφέρονται διάφορα από την πρόσφατη ιστορία και τις διάφορες απόπειρες δημιουργίας της μεταλλουργίας χρυσού στην Χαλκιδική και στην τριτοκοσμική Ελλάδα. Όλα αυτά βέβαια, υπό το πρίσμα των στυγνών οικονομικών μεγεθών και των εκτιμήσεων, των υπευθύνων των διάφορων εταιρειών που «αγάπησαν» τον τόπο μας. Όμως, ακόμα κι αυτή η ανάγνωση των οικονομικών μεγεθών (αν τα θεωρήσουμε αληθή) είναι άκρως επιλεκτική και παραμορφωμένη, ακόμα-ακόμα και για τα μάτια και την γνώση ενός πρωτοετούς φοιτητή της οικονομικής επιστήμης.

Μιλάει για τις περίφημες 1500 θέσεις εργασίας, αλλά δεν λέει κουβέντα για τις πολλαπλάσιες θέσεις που θα χαθούν στις άλλες παραγωγικές δραστηριότητες της περιοχής (γεωργία, τουρισμό, μεταποίηση). Όπως δεν λέει και ούτε μία κουβέντα για τις τραγικές και ανεπανόρθωτες επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία των ανθρώπων της ευρύτερης περιοχής, έστω και μ’ αυτήν την ίδια την οικονομική θεώρηση αυτών των πραγμάτων. Δεν πρέπει να αποτιμηθεί, πόσο κοστίζει σε χρήμα η απώλεια του νερού, η τουριστική δυσφήμιση της Χαλκιδικής, η καταστροφή της γεωργίας; Δεν πρέπει να αποτιμηθεί πόσο θα κοστίζει στην κοινωνία, ένας καρκινοπαθής που θα σέρνεται στα νοσοκομεία; Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τους χρυσοθήρες. Αυτοί έμαθαν να συμπεριφέρονται σαν αποικιοκράτες σε εξαθλιωμένες τριτοκοσμικές χώρες.

Αυτό όμως που είναι πολύ αποκαλυπτικό για όλα τα παραπάνω και εμπεριέχει τον «χυδαίο» κυνισμό της αποικιοκρατίας είναι η φράση του ίδιου του Steve Sharpe, του επικεφαλής επιχειρηματικής ανάπτυξης της καναδικής εταιρείας European Goldfields. Λέει λοιπόν ο κ. Sharpe, μιλώντας για την τύχη της μεταλλουργίας χρυσού, κατά λέξη: «Παρατηρήσαμε μια τεράστια αλλαγή στην Ελλάδα, όταν ήμασταν εκεί, λόγω της οικονομικής κρίσης. Με τον τουρισμό να υποχωρεί και με την κρίση με το ευρώ, στην πραγματικότητα δεν είχαν άλλη επιλογή».

Δηλαδή τι ξεστόμισε ξεδιάντροπα ο κ. Sharpe; Πως τώρα που τους έχουμε στριμώξει και είναι στα πρόθυρα της οικονομικής εξαθλίωσης, με το πιστόλι στον κρόταφο, θα τους αναγκάσουμε να δεχτούν την πραγματοποίηση της μεταλλουργίας χρυσού, θα τους αναγκάσουμε να εκπορνευθούν. Πόσο πιο αποκαλυπτικός μπορεί να είναι κάποιος για την μεθοδολογία που ακολουθούν τα παγκόσμια τρωκτικά για να κατασπαράξουν μία χώρα; Τους εξαθλιώνουμε και μετά, θέλουν δεν θέλουν «θα μας κάτσουν».

Ξανά δηλαδή η ρήση του Οδυσσέα Ελύτη από την «Μαρία Νεφέλη» του: «Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη».

Ξανά δηλαδή ο Στρατής Τσίρκας στην «Χαμένη Άνοιξή» του: "Θέλουν την Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης, να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους. Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζήδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμάν αμάν και συρτάκι αμέ και Ζόρμπα δε Γκρηκ, κι αυτοί ν' αρμέγουν τον τόπο, το κρασί, το λάδι, τα πορτοκάλια, τις ντομάτες, τα ροδάκινα, το βαμπάκι, τα μάρμαρα, το βωξίτη, το λιγνίτη, τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου."

Η ίδια ιστορία, επαναλαμβάνεται «Μάννα μου Ελλάς», με τους πατριώτες να υπερασπίζονται την αξιοπρέπεια και την πατρίδα, και τους άλλους, τους πάντα πρόθυμους στην υποταγή και στο ξεπούλημα.