Του Χρήστου Μάτη

Μαρτίου 11, 2013

Το γεγονός και μόνο, ότι συζητάμε σήμερα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης αυτό το θέμα, το οποίο αφορά μία περιοχή που απέχει 100 χιλιόμετρα από το Δήμο της Θεσσαλονίκης, αποτελεί μία εξαιρετική απόδειξη της σπουδαιότητάς του και του γεγονότος, ότι υπερβαίνει κατά πολύ τα τοπικά όρια του Δήμου Αριστοτέλη.

Εκπροσωπώ μία παράταξη, η οποία δεν συμμερίζεται την άποψη, ότι η βία μπορεί να οδηγήσει σε λύση. Απέχουμε πολύ από αυτή τη λογική. Αλλά όταν λέμε βία, εννοούμε κάθε μορφής βία. Και την πολιτική.

Η αστυνομία μέχρι σήμερα έχει αφήσει να εννοηθεί, ότι οι υπεύθυνοι για την επίθεση στις Σκουριές συγκαταλέγονται ανάμεσα στους κατοίκους του χωριού. Αυτό το νόημα είχε, άλλωστε, η προχθεσινή επιχείρηση που προκάλεσε τα επεισόδια.

Τι σημαίνει όμως το ότι- λαμβάνοντας υπόψη την εκδοχή της αστυνομίας- κάποιοι κάτοικοι της περιοχής επέλεξαν έναν βίαιο τρόπο για να εκφράσουν την αντίθεση τους στην επένδυση και το ότι όλο το χωριό συμπαραστάθηκε σε κάποιους που θεωρήθηκαν ύποπτοι για αυτήν την επίθεση;

Αυτό κατά τη γνώμη μας σημαίνει ότι υπάρχουν κάτοικοι του χωριού που αναλαμβάνουν το ρίσκο έκνομων ενεργειών, για να προστατεύσουν κάτι το οποίο για αυτούς έχει μεγαλύτερη σημασία από τη νομιμότητα. Και προφανώς δεν είναι λίγοι.

Αυτό οδηγεί στην ανάγκη να κατασταλεί η βίαιη αντίδραση των κατοίκων με έναν πιο βίαιο τρόπο. Με τις δυνάμεις της τάξης.

Οι δυνάμεις της τάξης μπορούν να επεμβαίνουν, όταν αμφισβητείται η νομιμότητα της τάξης. Ποιος παρεμβαίνει όμως, όταν αμφισβητείται η ίδια η νομιμότητα της επένδυσης;

Ποιος παρενέβη το 2003, για να την ελέγξει, όταν μεταβιβάστηκε η ιδιοκτησία των μεταλλείων σε μία εταιρεία, με αντάλλαγμα την κατασκευή 5.000 εξοχικών κατοικιών στο Πόρτο Καρράς;

Ποιος παρενέβη το 2011, για να την ελέγξει, όταν μεταβιβάστηκε η ιδιοκτησία των μεταλλείων έναντι μόλις 11 εκ. ευρώ;

Δεν καταλαβαίνει κανείς ότι ο δεσμός εμπιστοσύνης της κοινωνίας με την πολιτική έχει διαρραγεί; Αν οι συναλλαγές αυτές ήταν νόμιμες, θα έπρεπε να είναι διαφανείς και θα έπρεπε κάποιος να τις υπερασπιστεί. Δεν το είδαμε.

Αυτός ο διαρρηγμένος δεσμός εμπιστοσύνης θέτει σε αμφισβήτηση την ίδια την εφαρμογή της μελέτης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και διατηρεί ακέραια την ανησυχία της κοινωνίας. Πολύ περισσότερο που είναι κοινή εμπειρία ότι της ρύπανσης του αέρα, των εδαφών και των ποταμών μας, προγήθηκαν περιβαλλοντικές μελέτες…

Διότι, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι η μελέτη, ακόμη και αν είναι η τελειότερη του κόσμου, θα εφαρμοστεί, όταν οι καταγγελίες για την ευνοϊκή μεταχείριση της εταιρείας που θέλησε να επενδύσει στα μεταλλεία, δεν έχουν αντικρουσθεί;

Όταν το ελληνικό δημόσιο κατηγορείται για ευνοϊκή μεταχείριση στην αγορά των μεταλλείων, για διαπλοκή δηλαδή πολιτικών και επιχειρηματικών ενδιαφερόντων με μεγάλη επιρροή στα μέσα ενημέρωσης, ποιος θα εγγυηθεί στην κοινωνία που αντιδρά, ότι αυτό το ίδιο δημόσιο θα κάνει ασφυκτικούς ελέγχους, που δεν θα επιτρέψουν βλάβη στο περιβάλλον και στην ζωή των ανθρώπων;

Είναι γνωστό ότι μία μεγάλη μερίδα των κατοίκων της περιοχής τα αντιμετωπίζει όλα αυτά με μεγάλη επιφυλακτικότητα. Όχι γιατί δεν τα πιστεύει. Αλλά γιατί τα θεωρεί δευτερεύοντα. Θεωρεί ότι η δουλειά, δηλαδή η επιβίωση, προηγείται της υγείας και στο βάθος, και της ζωής.

Υποκλίνομαι στην άποψη τους. Όχι γιατί συμμερίζομαι την προτεραιότητα που δίνουν, αλλά γιατί τη σέβομαι.

Η κρίση την οποία βιώνουμε σήμερα ως οικονομική, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης των αξιών που έχει πλήξει βαθύτατα την ελληνική κοινωνία. Και σε αυτήν την κρίση, η ζωή που ως αξία είχε υποχωρήσει, μπρος στην ευμάρεια, σήμερα έχει πλέον καταρρακωθεί πλήρως. Ο αγώνας για επιβίωση είναι ένας σκληρός αγώνας με ευθύνη απέναντι στην επόμενη γενιά.

Πολλοί περιμένουν ότι την απάντηση το δίλημμα ζωή ή δουλειά πρέπει να τη δώσουν όσοι, δίνουν προβάδισμα στη ζωή έναντι της δουλειάς.

Όμως δεν είναι έτσι. Την απάντηση σε αυτό το δίλημμα πρέπει να τη δώσουν στην κοινωνία αυτοί που θεωρούν ότι η επένδυση είναι ασφαλής. Δεν το καταλαβαίνουν ότι δεν γίνεται πιστευτό ούτε από τους ίδιους τους ανθρώπους που θα δώσουν τη ζωή τους εκεί μέσα, όπως ακριβώς οι προκάτοχοι τους στο Μαντέμ Λακο, παρακαλούσαν να πάθουν χαλίκωση, για να ζήσουν τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής τους, έξω από τις στοές.

Περιμένω μία απάντηση από τη πολιτική εξουσία που θεωρεί ότι μόνο η επένδυση θα δώσει δουλειές. Το δύσκολο δρόμο τον δοκίμασαν; Το δρόμο που θα δημιουργεί απασχόληση αναδεικνύοντας τις δυνατότητες της περιοχής; Είναι μονοκαλλιέργεια στην περιοχή τα μεταλλεία ή ήταν ανίκανοι να αναδείξουν οτιδήποτε άλλο, ανταγωνιστικό στα μεταλλεία;

Περιμένω μία απάντηση από την ίδια την εταιρεία. Τι ποσοστά απωλειών στους ίδιους τους εργαζόμενους θα έχει η ανάδειξη της Ελλάδας σε πρώτη χρυσοπαραγωγό χώρα στην Ευρώπη;

Αν η επένδυση γίνει, η ανάδειξη της Ελλάδας σε πρώτη παραγωγό χρυσού στην Ευρώπη δεν αποκλείεται να γίνει. Θα γίνει όμως ένα τεράστιο κόστος στις ζωές των προθύμων να την υπηρετήσουν και στο περιβάλλον που θα ζουν τα παιδιά τους, όταν αυτοί δεν θα είναι πια εκεί.

Ζήσαμε τη δεκαετία του 1990 και τη δεκαετία του 2000, τη χίμαιρα του εύκολου πλούτου. Και αυτή μας οδήγησε εδώ που είμαστε σήμερα.

Αυτό που χάσαμε δεν θα αντικατασταθεί με μία νέα χίμαιρα. Δεν θα γίνουμε ποτέ ξανά πλούσιοι με δανεικά, δεν θα γίνουμε ποτέ ξανά πλούσιοι με μαγικούς τρόπους.

Δεν είναι το χρυσάφι που μας λείπει! Μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα. Αλλά με αξιοπρέπεια και σεβασμό στη ζωή. Όλοι μας!

Τα κέρδη δεν μπορούν να είναι πάνω από τους ανθρώπους. Αυτή η επένδυση δεν έπεισε την κοινωνία. Δεν μπορεί να επιβληθεί δια της βίας!

*Η ομιλία του επικεφαλής δημοτικής παράταξης Χρήστου Μάτη στο σημερινό δημοτικό συμβούλιο