Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, από τον Δημήτρη Ψυλιάγκο.
Αιδεσιμότατοι κ. Ιερείς της Εκκλησίας,
Αξιότιμη κ. Βουλευτά,
Κύριοι και κυρίες εκπρόσωποι των Τοπικών Αρχών,
Εκλεκτοί εκπρόσωποι επαγγελματικών και πολιτισμικών φορέων του Δήμου Αριστοτέλη,
Αξιότιμοι κ. Διευθυντές και συνάδελφοι εκπαιδευτικοί,
Κυρίες, κύριοι και αγαπητά παιδιά,
Ανήκουμε σε μια χώρα μικρή σε γεωγραφική έκταση, αλλά πλούσια σε ιστορία και αγωνιστική παράδοση, μια χώρα η οποία-σύμφωνα με τον Σεφέρη: «δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού, τη θάλασσα και το φως του ήλιου.»
Γι’ αυτόν τον αγώνα του λαού βρισκόμαστε σήμερα εδώ, για να τον θυμηθούμε, να τον τιμήσουμε, να εκφράσουμε το σεβασμό μας στους αγωνιστές, αλλά και σε όλους αυτούς που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται ώστε αξίες όπως η Ελευθερία και η Αξιοπρέπεια να βρίσκονται πάντα ψηλά στη συνείδηση μας.
Τιμούμε και μνημονεύουμε σήμερα, όπως κάθε χρόνο, την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, σε τούτη εδώ τη γη, την ποτισμένη από το αίμα των προγόνων μας, μια μαύρη αλλά και ταυτόχρονα μια ηρωική στιγμή από την Επανάσταση του 1821. Ένα γεγονός, που κι αυτό μαζί με άλλα συνετέλεσε καθοριστικά στην απελευθέρωση της πατρίδας μας και του τόπου μας, της Χαλκιδικής και στην επιτυχία του απονενοημένου αγώνα των προγόνων μας, απέναντι σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο. Γιατί χωρίς αμφιβολία : «Στο θαύμα κι όχι στη λογική, χρωστάει την Ανάστασή του το Γένος», όπως έγραψε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Ήταν η εποχή που η σπίθα της Επανάστασης μεταδόθηκε από άκρη σε άκρη της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας, όταν από την Ήπειρο ως το Μοριά και από τη Ρούμελη ως τη Μακεδονία και τα νησιά οι ραγιάδες αρματώθηκαν και με το σύνθημα: «Ελευθερία ή θάνατος», ξεσηκώθηκαν απέναντι στην παντοδύναμη Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο Φιλικός Εμμανουήλ Παππάς, βρέθηκε ήδη από τις 23 Μαρτίου στην Ι.Μ. Εσφιγμένου του Αγίου Όρους, με ένα καράβι όπλα και πυρομαχικά και με εντολή να οργανώσει την επανάσταση στη Μακεδονία. Από εκεί, από το Πρωτάτο των Καρυών, κήρυξε και επίσημα στα τέλη Μαΐου την Επανάσταση στη Β. Ελλάδα και τη Μακεδονία.
Οι επαναστάτες κατάφεραν σε σύντομο χρονικό διάστημα να απελευθερώσουν ολόκληρη τη Χαλκιδική, τα Βασιλικά Θεσσαλονίκης, καθώς και την περιοχή της Βόλβης. Η κωμόπολη της Ιερισσού ήταν από τα πρώτα μέρη που απελευθερώθηκαν στις 1 Ιουνίου.
Η αντίδραση των Οθωμανών όμως ήταν άμεση. Τουρκικές δυνάμεις με επικεφαλείς τον Μπαϊράμ Πασά από ανατολικά και τον Γιουσούφ Μπέη από δυτικά εμπόδισαν την προέλαση του στρατού του Ε. Παππά στα στενά της Ρεντίνας και στη συνέχεια κατέπνιξαν στο αίμα την Επανάσταση στη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη.
Η παράδοση του Αγίου Όρους έγινε ειρηνικά, δε συνέβη όμως το ίδιο και με τους αγωνιστές της Ιερισσού.
Η Υψηλή Πύλη, αν και υποσχέθηκε γενική αμνηστία σε όσους θα παραδίνονταν, άντρες, γυναίκες, παιδιά και γέροντες, δεν τήρησε την υπόσχεση που έδωσε. 400 Ιερισσιώτες οδηγήθηκαν σε τούτο εδώ το αλώνι και υποχρεώθηκαν, σχηματίζοντας αλυσίδα χορού, να περάσουν κάτω από την αψίδα που δημιουργούσαν δύο τουρκικά γιαταγάνια. Για τους Τούρκους ο αφοπλισμός δεν αρκούσε. Οι ηττημένοι έπρεπε να αποδεχτούν την ήττα, να σκύψουν το κεφάλι, να δηλώσουν υποταγή.
Οι αγωνιστές της Ιερισσού βρέθηκαν λοιπόν νικημένοι και προδομένοι. Είχαν παραδώσει τα όπλα, η ψυχή τους όμως δε δεχόταν να προσκυνήσει. Ο τόπος τους άξιζε μια καλύτερη μοίρα. Και τότε, αυθόρμητα, ξεπήδησε η σπίθα της αντίστασης. Ένα παλικάρι πέταξε πέρα τα σπαθιά, δεν έσκυψε το κεφάλι, γνωρίζοντας ότι αυτό σήμαινε θάνατο. Αυθόρμητα τον ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Κάπως έτσι ξεκίνησε το μαρτύριο.
Τετρακόσιοι Ιερισσιώτες σφαγιάστηκαν, αλλά δεν προσκύνησαν, στέλνοντας με το παράδειγμά τους μήνυμα αντίστασης, μήνυμα ελπίδας, μήνυμα ενότητας στους συγχρόνους και τους απογόνους τους.
Γιατί πράγματι η Επανάσταση της Χαλκιδικής του 1821 μπορεί να μη στέφθηκε με επιτυχία. Με τη μεγάλη διάρκεια της και με τις μεγάλες αναστατώσεις και καταστροφές που επέφερε όμως στο στρατό του Δυνάστη και τα ΜΑΥΡΑ ΑΛΩΝΙΑ που κληροδότησε, κατάφερε να δώσει χρόνο πολύτιμο και να ανυψώσει το φρόνημα των υπόλοιπων Ελλήνων, ώστε να εδραιώσουν τον Αγώνα τους, επιβεβαιώνοντας έτσι τον ιστορικό Πολύβιο, ο οποίος είχε γράψει: «ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΡΟΦΡΑΓΜΑ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ».
Τα μαρτυρικά γεγονότα και ο τόπος της σφαγής έγιναν έκτοτε θρύλος, τραγούδι και τοπωνύμιο: είναι το γνωστό σε όλους μας «Μαυρο Αλώνι» ή «Μαύρου Νιου τ’ αλώνι», η σημαντικότερη ιστορική γιορτή της Β.Χαλκιδικής, που μεταλαμπαδεύει με ιερότητα από γενιά σε γενιά τη μνήμη της θυσίας των προγόνων μας μέσα από τα λόγια και τα βήματα του αργού, συρτού, τελετουργικού «Καγκελευτού Χορού».
Με τον «Καγκελευτό Χορό» της Ιερισσού γίνεται η Αναπαράσταση μιας από τις κορυφαίες στιγμές του Αγώνα του 1821, της στιγμής εκείνης που ενώ όλα φαίνονται χαμένα, το φρόνημα των αγωνιστών παραμένει αλύγιστο, και μετά τον τελευταίο χαιρετισμό περνά στις δάφνες της ιστορίας.
Τιμώντας σήμερα το «Μαύρο Αλώνι», αναπόφευκτα παρατηρεί κανείς πως η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αλλάζουν τα ονόματα, αλλάζουν οι εποχές, αλλά το μήνυμα της ενότητας και της μη υποταγής του Λαού επανέρχεται ξανά και ξανά. Το 1821 ήταν οι Τούρκοι, σήμερα είναι τα Ξένα Οικονομικά Συμφέροντα που προσπαθούν να χωρίσουν το λαό σε «Ρωμαίους» και «Γαλάτες».
Στη δύσκολη στιγμή που διανύει η πατρίδα μας, αλλά και η περιοχή μας, το μήνυμα της ενότητας και του αγώνα είναι επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε, αφού «οι Έλληνες όταν είναι ενωμένοι επιτυγχάνουν το ακατόρθωτο», το οποίο είναι «να μπορέσουν να καταθέσουν ότι καλύτερο έχουν από τον εαυτό τους, να υπηρετήσουν με τον καλύτερο τρόπο αυτόν τον τόπο που τους γέννησε και τους μεγάλωσε.»
Τα παραπάνω αποτελούν δηλώσεις ενότητας πολιτικών αντρών του τόπου μας, με αφορμή παλιότερη επέτειο του ιστορικού γεγονότος που μνημονεύουμε σήμερα, στις οποίες αξίζει να σταθεί κανείς.
«Οι ξένες επενδύσεις με κάθε κόστος» έσπειραν τη διχόνοια στην κοινωνία μας και αποπροσανατόλισαν επιτυχημένα τον αγώνα για την ευημερία και την προστασία αυτού του τόπου. Οι κάτοικοι της περιοχής βαφτίστηκαν «αντιδρώντες» και «εργαζόμενοι», «τρομοκράτες» και «απειλούμενοι», ο αυτονόητος κοινωνικός έλεγχος και οι συμμετοχικές διαδικασίες επισπεύτηκαν ή δεν έγιναν ποτέ. Ο εχθρός σήμερα δε χρησιμοποιεί γιαταγάνια, δεν επιδίδεται σε σφαγές. Σήμερα υπάρχει η τεχνολογία -facebook, twitter, blogs, i-phones-και η πληροφορία του σύγχρονου «πλανητικού χωριού».
Γι’ αυτό η επέτειος του ΜΑΥΡΟΥ ΑΛΩΝΙΟΥ, είναι περισσότερο επίκαιρη παρά ποτέ: γιατί μέσα σ’ αυτό το πολυεθνικό γίγνεσθαι κοντεύουμε να ξεχάσουμε την καταγωγή μας, τα ιδανικά που μας συνέχουν, το στόχο μας. Οφείλουμε λοιπόν από το βήμα αυτό και με αφορμή τη μαύρη επέτειο του ΑΛΩΝΙΟΥ να φωνάξουμε προς κάθε κατεύθυνση – όχι ως γαλάτες, ούτε ως Ιερισσιώτες, αλλά πρωτίστως ως Δημότες Αριστοτέλη, Χαλκιδικιώτες και Έλληνες ότι είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι, και θα δώσουμε μαζί τη μάχη για την προκοπή του τόπου μας.
Η επιστήμη μας διδάσκει ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά τα 2/3 από νερό. Εμείς λοιπόν εδώ όλοι σήμερα, οι κάτοικοι του Δήμου Αριστοτέλη είμαστε κατά τα 2/3 Ασπρόλακκας, κατά το 1/3 χώμα και πηλός Ιερισσού, Αρναίας, Μ. Παναγίας και αναπνέουμε το οξυγόνο από τα υπέροχα δάση που μας χάρισε ο Παντοδύναμος. Είμαστε εμείς οι ίδιοι και Καρατζάς και Λοτσάνικο και Καρόλακας και Σκουριές και Κάκκαβος ταυτόχρονα. Είμαστε Ένα και από αυτή την άποψη είμαστε ενωμένοι, πιο ενωμένοι δε γίνεται. Γι’ αυτό και δεν μπορούμε να δεχτούμε Πολυεθνικές να επεμβαίνουν αμετάκλητα στα ποτάμια, τα βουνά και τα δάση μας στο όνομα της ανάπτυξης, χωρίς να διασφαλίζεται ότι αυτή θα είναι βιώσιμη για τον Τόπο και τους Κατοίκους του. Γιατί είμαστε Ένα μ’ αυτόν τον Τόπο. Γιατί είμαστε Ένα με τους Κατοίκους του.
Οι πρόγονοί μας, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους σε τούτο το αλώνι, δε μας άφησαν παρά μόνο μια παρακαταθήκη: να παραδώσουμε αυτόν τον τόπο στα παιδιά μας, ίδιο και λαμπρότερο ακόμα. Στο όνομα της ενότητας λοιπόν, ας σταματήσει επιτέλους ο διχασμός που θέλουν να μας επιβάλλουν, ας ορθώσουμε το ανάστημά μας και ας μην επιτρέψουμε σε καμία Ξένη Δύναμη να μας κάνει να προσκυνήσουμε.
Το οφείλουμε στους 400 συντοπίτες μας που το 1821 έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία. Το οφείλουμε στους 2 συντοπίτες μας, το Βασίλη και τον Γιώργο, που πριν ένα μήνα αντιμετώπισαν την αστυνομική βία μέσα στο σπίτι τους, μπροστά στα παιδιά τους και τελούν ακόμα και σήμερα υπό καθεστώς ομηρίας, υπόλογοι για τον αγώνα μιας ολόκληρης κοινωνίας. Το οφείλουμε στα παιδιά μας, που αποτελούν το μέλλον του τόπου μας, τη φωνή της αγνότητας και της ελπίδας, την εγγύηση του ελληνικού θαύματος.
Γιώργο και Βασίλη, είμαστε μαζί σας. Ας είναι η φωνή των προγόνων μας και η δικιά μας, η δύναμή σας.
Χριστός Ανέστη. Καλή Λευτεριά στους Αγωνιστές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου