Φίλε εργαζόμενε στα Μεταλλεία Κασσάνδρας

Διάβασα κι εγώ την επιστολή διαμαρτυρίας σου προς τον Μίκη Θεοδωράκη με την οποία καταγγέλλεις το μήνυμα συμπαράστασης που απευθύνει στην πολύπαθη περιοχή μου και τον Αγώνα των κατοίκων της. Απέφυγα μέχρι τώρα να απαντήσω καθώς, όσο και να μην το 'θελες, το γράψιμο σου ήταν πλήρως συναισθηματικό και δε θα ήθελα να σου μιλήσω στον ίδιο τόνο -του αδικημένου- τον οποίο υιοθέτησες. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές αντιφάσεις και σε κάποια σημεία δεν λείπει και η υποκρισία. Κι αυτή δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη.
 
Καταρχάς θα ήθελα να σταθώ στον τραυματισμό του αστυνομικού, στις 12 Μαΐου, στον Καρατζά -το ρέμα το οποίο παράνομα μπαζώνει η εταιρεία σου, περιφρουρούμενη από δυνάμεις των ΜΑΤ- και του οποίου η κατάσταση περιγράφηκε τόσο από την Αστυνομία, όσο και από τον Δένδια ως ιδιαίτερα κρίσιμη. Πραγματικά προξενεί εντύπωση το γεγονός πως, αν ψάξει κανείς σήμερα να ενημερωθεί για την κατάσταση αυτού του ανθρώπου, θα διαπιστώσει ότι πολύ απλά δεν υπάρχουν νεότερες ειδήσεις από εκείνη τη μέρα! Εάν ωστόσο ευσταθεί κάτι από αυτά που ακούστηκαν τότε, εάν όντως δε στοχοποιήθηκαν άδικα οι κάτοικοι, οι οποίοι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν απέναντι στην ασυδοσία μιας ιδιωτικής εταιρείας που απολαμβάνει την προστασία του κράτους, τότε είναι σαφές ότι η ιστορία αυτή αποτελεί ένα μελανό σημείο στην όλη πορεία του Αγώνα. Τέτοιου είδους ενέργειες δεν κάνουν καλό σε κανέναν, παρά μόνο ίσως σε κάποιους που τρίβουν τα χέρια τους από τη δυσφήμιση που επακολουθεί... Κανένας άλλωστε δε θεωρεί ότι οι αστυνομικοί φταίνε για κάτι στις Σκουριές, πέρα βέβαια από τα χημικά και τα δακρυγόνα που ρίχνουν κατά δεκάδες κάθε φορά, ψεκάζοντας επιτυχημένα τους κατοίκους. Γιατί τα ΜΑΤ -ως επί το πλείστον- αποτελούνται από νέα παιδιά, επαρχιωτάκια σαν εμάς. Τους δίνουν έναν μισθό της πείνας, για να κάνουν αυτοί τη βρώμικη δουλειά και να μπορούν κάποιοι σαν εσένα και τους συναδέλφους σου να παραμένουν “αντιτηλεοπτικοί”.
 
«Δεν με ενδιαφέρει να συγκινήσω κανέναν, δεν με ενδιαφέρει να χτυπήσω την ευαίσθητη χορδή κανενός που θέλει να κοιμηθεί ήσυχος ότι έκανε κάτι για να πολεμήσει το άδικο. Αυτόν τον ρόλο των έχουν αναλάβει και τον παίζουν πολύ σωστά τόσοι και τόσοι. Καλλιτέχνες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι...»
Καταρχάς, πού βρήκες εσύ πολιτικούς στην περιοχή μας οι οποίοι να προσπαθούν να πολεμήσουν το άδικο; Δύο περιπτώσεις έχω εντοπίσει εγώ: αυτούς που σφυρίζουν αδιάφορα και τους άλλους οι οποίοι βιάζονται να ξεπουλήσουν το φυσικό μας πλούτο, δρώντας ως πειθήνια όργανα της ντιρεκτίβας του Μνημονίου, στο οποίο παρεμπιπτόντως δεν αναφέρθηκες καθόλου στο κείμενο σου, αν και κατά δήλωση αριστερός. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών μας τις τελευταίες δεκαετίες επιλέγει συνεχώς τις εύκολες λύσεις εις βάρος του λαού, μην διστάζοντας πλέον να θυσιάσει ολόκληρες περιοχές στο βωμό των ξένων συμφερόντων, σπρώχνοντας τον κόσμο στην απόγνωση. Για ποιόν λόγο εσύ κι εγώ να δεχτούμε τις κατευθυνόμενες και ελεγχόμενες αποφάσεις τους;
Πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πως σηκώθηκες μια ωραία μέρα και είπες: «Έλα μωρέ, δάσος είναι. Τι ψυχή έχει; Δεν πειράζει και να το καταστρέψουμε.» Είναι προφανές πως όλοι, και σίγουρα μια μεγάλη μερίδα συντοπιτών μας από τα ορεινά χωριά, βρισκόμαστε σε ανάγκη και έτσι κάποιοι βλέπουν ως μόνη διέξοδο τη μεταλλευτική δραστηριότητα. Όλοι μας όμως ξέρουμε ότι η λύση δε βρίσκεται σε κοντόφθαλμες καταστροφικές ενέργειες. Όλοι εκτός από τους πολιτικούς νάνους που μας κυβερνούν και αδυνατούν -τώρα όπως και τα προηγούμενα χρόνια- να καταστρώσουν ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο ανάπτυξης... Και φυσικά να ζητήσουν και τη γνώμη των κατοίκων της περιοχής. Δεν θα μπορούσε να γίνει ένα εμφιαλωτήριο νερού στον Κάκαβο; ένα εργοστάσιο κονσερβοποίησης σαρδέλας και παστών; Εργοστάσιο παραγωγής πέλετ; Οινοποιείο που να εξάγει το κρασί της περιοχής, σήμα κατατεθέν από το 700 π. Χ; Ξενοδοχειακή μονάδα χειμερινού τουρισμού στα βουνά μας; Θεολογική σχολή στα σύνορα με το Άγιον Όρος; Πρέπει δηλαδή να δηλητηριάσουμε τον τόπο μας για να πλουτίσουν κάποιοι εύκολα και γρήγορα;
 
Όσον αφορά τους δημοσιογράφους, εδώ θα σου δώσω λίγο δίκαιο. Κάποιοι, ναι, είναι λίγο πιο υποψιασμένοι και δεν καταπίνουν αμάσητο ό,τι τους σερβίρουν σε χρυσή πιατέλα. Υπάρχουν δημοσιογράφοι και δημοσιογράφοι. Αρκεί κανείς να δει το «Σε πρώτο πλάνο» του ΑΝΤΙ και τον «Εξάντα» του Αυγερόπουλου. Καταλαβαίνει κατευθείαν τη διαφορά στην προσέγγιση. Στη μία έχουν πέσει Φράγκα, στην άλλη Ψυχή και Δημιουργία.
 
Για τους καλλιτέχνες όμως, έχεις απόλυτο δίκαιο. Αυτοί οι Άνθρωποι, ευαίσθητοι περισσότερο από τον καθένα μας απέναντι στους προβληματισμούς της κοινωνίας, δε θα μπορούσαν παρά να είναι αρωγοί στον Αγώνα μας. Με έναν λόγο, ένα τραγούδι, μια συναυλία. Σαν αυτή του Σαββάτου στην Ιερισσό, στην οποία είδα όλη την περιοχή μου ενωμένη απέναντι στον κοινό εχθρό. Γιατί εκτός από τη γνώση και η ενότητα είναι δύναμη. Κι αυτό το φοβούνται όσοι σπέρνουν τη διχόνοια στον τόπο μας. Η Τέχνη εξάλλου είναι εξ' ορισμού ενωτική, γνήσια, καθαρτική, και λειτουργεί διττά, ως μέσο έκφρασης αλλά και ως παρηγορήτρα... Στέκεται στο πλευρό των ανθρώπων που αγωνιούν μπροστά στο πρωτοφανές ξεπούλημα της περιοχής τους, ενίοτε αποτελεί και μέσο αντίδρασης. Ναι, δεν πρόκειται να χαριστεί κανένας Καλλιτέχνης στην «ανάπτυξη» που μας ετοιμάζουν, πολύ περισσότερο ο Θεοδωράκης, όσο κι αν του κλαίγεσαι..
 
«Με ενδιαφέρει όμως να συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια, και να συνεχίσει να ζει με αξιοπρέπεια και ο συνάδελφος μου... και η οικογένεια του.»
Χαίρομαι που θέλεις να συνεχίσεις να ζεις με αξιοπρέπεια εσύ και ο συνάδελφος σου. Το ίδιο επιθυμούν και οι δικοί μου συνάδελφοι ψαράδες, κτηνοτρόφοι, γεωργοί, μελισσοκόμοι, οικοδόμοι, υλοτόμοι, ξενοδόχοι, επιχειρηματίες οι οποίοι -πρόσεξε-δεν λειτουργούν ο ένας εις βάρος του άλλου. Απεναντίας κάθε δραστηριότητα δένει αρμονικά με τις υπόλοιπες και όλες μαζί με το περιβάλλον. Αυτό λέγεται αειφόρος ανάπτυξη. Επίσης καμιά από τις παραπάνω δραστηριότητες δεν πνίγει με το μέγεθος της τις άλλες, αλλά αφήνει χώρο για όλες. Αυτό έχει να κάνει με την φέρουσα ικανότητα της περιοχής, τί μπορεί να σηκώσει ο τόπος δηλαδή. Πιστεύω πως τη Σαχάρα η ΒΑ Χαλκιδική δεν μπορεί να τη σηκώσει, όσες πληρωμένες μελέτες και να εκπονηθούν που να ισχυρίζονται το αντίθετο.
 
«Αυτοί όμως οι τραυματισμοί δεν ήταν ηρωικοί. Λεν ήταν τραυματισμοί αγωνιστών. Ήταν τραυματισμοί εργατών... υπαλλήλων γραφείου... μηχανικών.Δεν θέλουμε τραγούδι για εκείνη την ημέρα κύριε Θεοδωράκη... θέλουμε να την ξεχάσουμε.»
Δηλαδή, με συγχωρείς, εσύ τί πιστεύεις, πως ο Θεοδωράκης θα έμπαινε στο κόπο να γράψει τραγούδι για 500 εξαγριωμένους εργαζόμενους που με την ανοχή της αστυνομίας παραδίπλα διώξαν κακήν κακώς 30 γυναικόπαιδα από το βουνό; Μήπως να έγραφε και κάνα τραγούδι για τα μιλιούνια τους Πέρσες που μπούκαραν στο Μαραθώνα; Ή για τους Γερμανούς που κάναν ντου το 41 απέναντι σ'ενα μάτσο εξαθλιωμένους Έλληνες; Κανά παιάνα, κάνα εμβατήριο ίσως για τους καημένους Καναδούς, Ευρωπαίους και δυστυχώς και κάποιους συμπατριώτες μας που τα βαλαν με τους κακούς Ιερισσιώτες, που δε δέχονται να υποβαθμίσουν τη ζωή και την υγεία τους;
 
«... το ίδιο αυτό δάσος που ξυλεύτηκε και απογυμνώθηκε στην μετακατοχική περίοδο και κράτησε στη ζωή όλα τα ορεινά χωριά της ΒΑ Χαλκιδικής και τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης που το κάναν χωράφια. Αιώνες πέρασαν από 1947... υπεραιώνες!»
Το ότι θα εξομοίωνε κανείς τους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης απέναντι στον Κατακτητή με τον τον ίδιο τον Κατακτητή δε θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό...
 
'Θεέ Μου Πρωτομάστορα, μ' έχτισες μέσα στα βουνά...' ο Λόγος του Ελύτη μελοποιημένος από τον Θεοδωράκη. Βλέπεις, μέσα σ'αυτά τα βουνά και τα δάση που πάτε να καταστρέψετε, βρίσκεται κάτι σημαντικότερο από δέντρα και χώμα. Η Ελληνική Φύση ήταν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ελληνική Ψυχή και Κουλτούρα. Αποτελούσε ένα καταφύγιο για τον ταλαιπωρημένο Έλληνα, μια παρηγοριά τόσο μυστηριακή, ώστε να βρίσκει σ' αυτή τη Γαλήνη και το Θεό του. Μπορείς να μου πεις τί σχέση έχει αυτό με τη χαβούζα της Ελντοράντο που επιχειρείτε -σε πείσμα όλων- να φτιάξετε; Το Γεράκι που θα κάνει κύκλους πάνω από τη βλακεία των ανθρώπων αύριο - μεθαύριο, καθώς και το Ζαρκάδι που θα πεθαίνει δηλητηριασμένο από τα απόβλητα αν όχι πρώτα από ασιτία, θα είναι οι τελευταίοι μάρτυρες της Ύβρεως που εξαπολύσατε στο όνομα του Κέρδους, όταν κι εσύ κι εγώ θα είμαστε σε μια χώρα του εξωτερικού και θα κοιτάμε ανήμποροι πια τον κατεστραμμένο τόπο μας, βιασμένο και εξευτελισμένο...
Τον Θεοδωράκη μην τον πιάνεις στο στόμα σου λοιπόν. Εγώ τουλάχιστον θα μπορώ να λέω στα παιδιά μου πως για λίγο υπήρξα μια τρίχα απ' τα αρχίδια του. Εσύ ούτε καν αυτό.

Ουρανούπολη, 27-05-2013