υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος

Ο Λουδοβίκος ο 14ος

Όμως μες σ’ όλη του την ταραχή και το κακό,
……………………………………………………
το πιθανότερο είναι, βέβαια, υπεροψίαν και μέθην·
υπεροψίαν και μέθην θα είχεν ο Δαρείος.

Δεν είναι βέβαια ευχάριστο να διαπιστώνεις την αμίληκτη επικαιρότητα των στίχων του Κ.Π.Καβάφη για τον Δαρείο, στην συμπεριφορά –και πολύ φοβούμαι στην κατάληξη- ενός Δημάρχου που ξεκίνησε πριν 6 χρόνια με τους καλύτερους των οιωνών και σήμερα φαίνεται να μην καταλαβαίνει τι έχει συντελεστεί με την αποκλειστική υπαιτιότητά του.
Ο λόγος για τον Μ. Βλαχόπουλο που εξελέγη το 2002 έχοντας την στήριξη της κοινωνίας και ευτύχησε, επικουρούμενος από ένα καλό Δημοτικό Συμβούλιο (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης), να παρουσιάσει ένα αξιόλογο έργο. Απόδειξη αυτής της διαπίστωσης ήταν το ποσοστό του 60% που του έδωσε ο κόσμος το 2006.
Όχι πως στην πρώτη τετραετία η συμπεριφορά του ήταν άψογη και δημοκρατική απέναντι στους θεσμούς και στους συνεργάτες του. Και τότε πολλά ήταν τα προβλήματα από την συμπεριφορά και την νοοτροπία του, αλλά επειδή ήταν αρχή, επειδή υπήρχε ένα σημαντικό έργο, όλες οι ενστάσεις και οι διαφοροποιήσεις εκλαμβανόταν από πολλούς σαν ιδιοτροπίες και υπερβολικές ευαισθησίες αυτών που γκρίνιαζαν. Την δεύτερη όμως τετραετία, και με τον αέρα του 60% να του έχει πάρει τα μυαλά, το κακό παράγινε.
Όλα θέλει να τα καθορίζει ο ίδιος, να τα ελέγχει. Όλα τα πρόσωπα στα πόστα πρέπει να είναι της αρεσκείας του και της επιλογής του. Η νοοτροπία του συνοψίζεται στο: «Ο Δήμος είμαι Εγώ», σαν άλλος Λουδοβίκος 14ος σε έκδοση καρικατούρας. Και βέβαια ποιος να τον αμφισβητήσει αφού οι μισοί βρήκαν μια καρεκλίτσα να κάθονται κι έναν μισθό να βυζαίνουν, το άξιζαν δεν το άξιζαν (και μεταξύ μας οι περισσότεροι δεν το άξιζαν) και οι υπόλοιποι περίμεναν να έρθει η σειρά τους. Δυστυχώς, αυτή η νοοτροπία καλλιεργήθηκε από τον Δήμαρχο: Να είστε πειθήνιοι στις επιλογές μου, να ψηφίζετε αυτό που σας λέω εγώ και θα έρθει κι η σειρά σας.
Νόμιζε δε πως ήλεγχε την κατάσταση. Επειδή όμως οι καρέκλες δεν έφταναν για όλους κι επειδή μερικοί καλοκάθησαν και δεν έλεγαν να τις αφήσουν, κι επειδή η ποιότητα των συνεργατών του εθίστηκε στο όραμα της θεσούλας επί μισθώ, την δεύτερη διετία βγήκαν τα μαχαίρια και δεν του βγήκε του κυρίου δημάρχου η εκλογή της προέδρου. Βοήθησε λίγο και η γκρίνια του κόσμου για την παντελή απουσία έργου, κι έτσι άρχισε ο καυγάς.
Έτσι όμως έστρωσε ο κ. Δήμαρχος, έτσι θα κοιμηθεί. Ή ακόμα καλύτερα, όπως λέει και μια άλλη παροιμία: «Στην θάλασσα αν κατουρήσεις, στο αλάτι θα το βρεις». Τόσα χρόνια αντιδημοκρατικής λειτουργίας και μεθοδεύσεων ήταν επόμενο ότι κάποια στιγμή θα έσπαναν το γυαλί. Πολλά μίση και πάθη βγήκαν στην επιφάνεια και απ’ ότι φαίνεται, δύσκολα θα ξαναμαζευτεί το ποίμνιο, αυτές οι πληγές κακοφορμίζουν.
Άραγε όμως γιατί τόση εμμονή στα ίδια πρόσωπα επί τόσα χρόνια; Τόσο επιτυχημένοι ήταν; Δεν άξιζε να δοκιμασθεί και κάποιος άλλος που ήθελε; Η εμμονή στους ίδιους ανθρώπους τόσα χρόνια, πέρα από το ότι δημιουργεί ερωτηματικά, δημιουργεί βιλαέτια, κουράζει και τον κόσμο, ακόμα κι αν έχουμε να κάνουμε με αξιόλογους –που είπαμε, δεν είναι η περίπτωση. Αυτά όλα δεν τον ένοιαζαν τον Δήμαρχο, τον ένοιαζε μόνο να έχει τα πειθήνια όργανά του, άλλωστε ένιωθε πολύ σίγουρος, ποιος θα τον αμφισβητούσε;
Δεν άκουγε από χρόνια τις φωνές που τα έλεγαν, άλλοτε πλαγίως κι άλλοτε κατά πρόσωπο και τώρα ήρθε μάλλον το πλήρωμα του χρόνου να πληρώσει την υπεροψία του.
Το μόνο που μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία -και της το χρωστάει, γιατί τον τίμησε δυο φορές και με το παραπάνω- είναι να αποχωρήσει σεμνά, χωρίς υστερίες και εκδικητικότητες, φροντίζοντας να κάνει ότι μπορεί για τα τρέχοντα θέματα του Δήμου στο υπόλοιπο της θητείας του. Να δηλώσει από τώρα, σταθερά και κατηγορηματικά, ότι δεν προτίθεται να ξανακατέβει στις εκλογές και να αφήσει τον χώρο και την παράταξη να ηρεμήσει και να βρει τον δρόμο και την συνέχειά της. Αυτό αν το καταλάβει, μπορεί να περισώσει κάτι για την υστεροφημία του, αν τον ενδιαφέρει βέβαια. Αν νομίζει ότι μπορεί να συνεχίσει για μια τρίτη τετραετία, με την συνεργασία και του τελευταίου «πολιτικού του έρωτα» -του παρά φύσιν- τότε θα καταλάβει το λάθος του, αλλά δυστυχώς -όπως πάντα γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις- μετά τις εκλογές.

Εμείς θα του αφιερώσουμε ένα πολύ γνωστό ποίημα του Καβάφη με την ευχή αυτός, να ακούσει τους κρότους, τους ήχους και τα καμπανάκια:

Τείχη
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη,

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.