Η μ'σάρκ'κους

Πάλι καλά να λές και να δοξάζεις

Τα παλιά τα χρόνια (δεκαετίες του ‘60 και του ’70 δηλαδή, μην πάει ο νους σας στον Κολοκοτρώνη ή στον Αριστοτέλη) στα χωριά μας, όταν πιτιρικάδες παίζαμε μπάλα στις απολιάνες και περίσσευε κανένας, καθώς χωρίζονταν οι ομάδες από τους δυο αρχηγούς –που συνήθως ήταν οι καλύτεροι παίχτες- τον βάζαμε να παίζει «μ’σάρ’κους», δηλαδή να κλωτσάει όπου ήθελε. Κι’ όπως καταλαβαίνετε αυτός που έπαιζε «μ’σάρ’κους» δεν ήταν και ο καλύτερος παίχτης. Συνήθως «μ’σάρ’κ’» έμπαιναν οι πιο άσχετοι, οι πιο μικροί στην ηλικία που είχαν μεγαλύτερο προστάτη, αυτός που είχε δικιά του μπάλα αλλά ο ίδιος δεν ήξερε μπάλα, ή ακόμα – ακόμα και κανένας καθυστερημένος που άμα δεν τον έβαζες θα σου χαλούσε το παιχνίδι, έτσι κι αλλιώς.
Γιατί σας τα λέω τώρα όλα αυτά; Παλιμπαιδισμός, θα υποθέσουν μερικοί, ή το γνωστό «άμα γερνάει ο άνθρωπος θυμάται τα παιδικά του χρόνια»; Χάσατε αμφότεροι και εξηγούμαι.
Στον Δήμο μας, των Σταγείρων – Ακάνθου, παίζεται, εδώ και λίγο καιρό, μια κωμωδία που μόνον εκείνον τον ρόλο του «μ’σάρ’κου» μπορεί να φέρει στο μυαλό μας.

Ο γνωστός οικολόγος, πολεοδόμος, περιβαλλοντολόγος, νερολόγος, μασουτολόγος, οικισμολόγος, -και ότι άλλο σε –λόγος λαχταράει η ψυχούλα σας- εσχάτως δε και Δημοτικός Σύμβουλος –με ποιόν; θα σας γελάσω, μετά το Βατοπεδινό έπος- «κλωτσάει την μπάλα» όπου να ‘ναι. Είδε κι αποείδε φαίνεται ότι «κάθε του προσδοκία βγήκε λανθασμένη!» και σου λέει, δεν βγαίνω που δεν ξαναβγαίνω Δημοτικός Σύμβουλος, θα κάνω την πλάκα μου. Έτσι συμμάχησε με την παλιά πρόεδρο του Δ.Σ εναντίον της καινούργιας και την καταγγέλλει γιατί δεν έκανε τα «δέοντα» από τότε που ανέλαβε, για να διαγραφεί μία άλλη Δημοτική Σύμβουλος που απουσίαζε «αδικαιολογήτως, κατά συρροήν και υποτροπήν», κατά την διάρκεια όμως της θητείας της παλαιάς προέδρου του Δ.Σ. Δηλαδή να τιμωρηθεί η καινούργια γιατί η παλιά δεν έπραξε το καθήκον της. Παραλογισμός πρώτης ποιότητας.
Σας μπέρδεψα; Ίσως, αλλά άμα σας παραθέσω τα έγγραφα με τις ημερομηνίες και τα «πήγαινε – έλα», τα «είπες τότε αυτό και έκανες μετά το άλλο», θα μπερδευτείτε ακόμα περισσότερο, γι’ αυτό δεν τα παραθέτω –άλλωστε είναι και πολλά.
Δύο τινά μόνον θα προσθέσω:
1) Όταν υπήρχε «μ’σάρ’κους», παιχνίδι δεν γινόταν. Εάν δε αυτός που έπαιζε «μ’σάρ’κους», έπαιρνε το μέρος κάποιας από τις δυο ομάδες, συνήθως αυτή έχανε το παιχνίδι.
2) Με όλα αυτά τα ιλαροτραγικά, έτσι βγήκε σε παλιότερες εποχές η γνωστή παροιμία «Πούστηδες και παλικάρια, γίναμε μαλλιά - κουβάρια».

Υ.Γ. Ένας φίλος που το διάβασε μου θύμισε και το άλλο: "Μ'σάρκ'κους γάδαρους, ούτι ζάει, ούτι ψουφάει"