Κολάζ από φωτογραφίες της ΡεσπέντζαΟ νέος Δήμος Αριστοτέλη, ακόμα δεν ξεκίνησε την λειτουργία του, ζει έναν διχασμό. Αιτία και πάλι τα μεταλλεία και οι σχεδιασμοί της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», συμφερόντων Μπόμπολα και άλλων ξένων τινών, να ξεκοιλιάσουν την περιοχή για να πάρουν όσο χρυσάφι απόμεινε.
Οι εικόνες που ζήσαμε την Παρασκευή 10-12-2010 μπροστά στην Νομαρχία Χαλκιδικής (την πάλαι ποτέ Νομαρχία Χαλκιδικής) αποτυπώνουν αυτόν τον διχασμό. Από την μια μεριά οι κάτοικοι, που ήρθαν αυτοβούλως από τα χωριά του Δήμου με μαύρες σημαίες για να αποτρέψουν την συναίνεση του Νομαρχιακού Συμβουλίου στην ΜΠΕ, κι από την άλλη οι εργαζόμενοι, κουβαλημένοι από την εταιρεία (μερικοί με εκβιασμούς και απειλές υπόγειες) για να δηλώσουν με την παρουσία τους την στήριξή τους στην μεταλλουργία χρυσού και στα σχέδια της εταιρείας. Μεταξύ των δύο ομάδων, τα ΜΑΤ. Έβλεπες πρόσωπα εκατέρωθεν που τις άλλες μέρες κάθονται μαζί στο καφενείο, είναι συγγενείς, είναι φίλοι. Η εικόνα αυτή σηματοδοτεί, με τον πιο κραυγαλέο αλλά και τραγικό τρόπο, την απαρχή ενός εμφυλίου πολέμου.
Δυστυχώς οι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι, οι βουλευτές του Νομού, αλλά και πολλοί εκπρόσωποι του νέου Δήμου δεν κατάλαβαν (ή ακόμα χειρότερα καταλαβαίνουν αλλά δεν τους καίγεται καρφί) την τραγικότητα της υπόθεσης. Και μόνο γι’ αυτό δεν είναι άξιοι να εκπροσωπούν κανέναν. Υποστάθμη πολιτικάντηδων. Με την συμπεριφορά τους έχουν εγκαινιάσει έναν επικίνδυνο δρόμο που θα έχει απώλειες για την κοινωνία –μεγάλες απώλειες- ακόμα κι αν καταφέρουν –που δεν το βλέπω- να εξορύξουν το χρυσάφι και να πάρουν και τα μεσιτικά «αργύρια». Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες και το αντίτιμο αυτής της εγκληματικής συμπεριφοράς θα το πληρώσουν πολύ σύντομα, με το πλήρωμα του χρόνου.
Η υποκριτική τους στάση υπέρ της επένδυσης (και των εργαζομένων και της «ανάπτυξης»), θα είχε κάποια άλλοθι εάν τουλάχιστον έδειχναν κάποια αξιοπρέπεια και δημοκρατική ευαισθησία, ως προς τον ύποπτο τρόπο μεθόδευσης της όλης διαδικασίας γνωμοδότησης που έγινε από το ΥΠΕΚΑ. Άρον- άρον μέσα σε 35 μέρες, μέσα στις δημοτικές εκλογές, ώστε η κοινωνία και οι φορείς, απασχολημένη και πολωμένη με τα των εκλογών, να μην αντιδράσει και να περάσει η όλη ιστορία «ανώδυνα». Σε όλη αυτή την μεθόδευση, συμμετέχοντας και ψηφίζοντας, συναίνεσαν οι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι, απωλέσαντες και το τελευταίο φύλο συκής. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει –και δικαιούται να έχει- ο καθένας τους για την ουσία της υπόθεσης, είναι μεγάλη ντροπή και ξετσιπωσιά η ανωτέρω στάση. Η υποταγή τους στα κελεύσματα του Μπόμπολα είναι τόσο πλήρης που δεν τους επέτρεψε να κρατήσουν ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα.
Όλες οι κατά καιρούς διακηρύξεις των προσώπων (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) περί δημοκρατίας και άλλων ηχηρών, περί ευαισθησιών και περί παντελονιών (που δεν τα φοράν μόνο και μόνο επειδή κρυώνουν) έμειναν κενά γράμματα, σημαίες ευκαιρίας. «Ευαισθησίες» κατά περίπτωση και όταν συμφέρει. Κρίμα και πάλι κρίμα. Τελικά φαίνεται ότι ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη: «δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε» έχει πολλές εφαρμογές και παραδείγματα, διαχρονικά και διακομματικά. Ζωγράφος - Λαφαζάνης χέρι-χέρι. Μπορεί να τους χώρισε ο καπνός αλλά τους ένωσε ο χρυσός και διαχρονικά τους ενώνει ο πολιτικαντισμός.
Δεν θα αναφερθούμε στην ουσία της ΜΠΕ καθώς θα το πράξουμε σε ξεχωριστές αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν (και για τα νερά και για το σεισμογενές της περιοχής και για τα σχέδια που έχουν να φέρνουν από τα πέρατα της γης καράβια με χρυσοφόρα κοιτάσματα για επεξεργασία).
Αυτό που θέλουμε μόνο να πούμε είναι ότι, αν όλοι αυτοί που «συζητάν» και ψηφίζουν για να μας «αναπτύξουν», είχαν έστω και την παραμικρή δημοκρατική ευαισθησία και αξιοπρέπεια, θα πρότειναν την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος στον νέο Δήμο Αριστοτέλη, για να αποφασίσουν οι δημότες του αν θέλουν την εν λόγω επένδυση. Ο κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων το προβλέπει στο άρθρο 216.
Αν, όπως διατείνονται, θέλουν την κοινωνική συναίνεση ας επιδιώξουν να αποδείξουν ότι υπάρχει. Ας αποφασίσει επί τέλους ο κόσμος του Δήμου αν θέλει να «αναπτυχθεί». Είναι δικαίωμά του και να είναι σίγουροι οι –κάθε είδους «εκπρόσωποί» του- ότι θα το επιβάλει.
Οι εικόνες που ζήσαμε την Παρασκευή 10-12-2010 μπροστά στην Νομαρχία Χαλκιδικής (την πάλαι ποτέ Νομαρχία Χαλκιδικής) αποτυπώνουν αυτόν τον διχασμό. Από την μια μεριά οι κάτοικοι, που ήρθαν αυτοβούλως από τα χωριά του Δήμου με μαύρες σημαίες για να αποτρέψουν την συναίνεση του Νομαρχιακού Συμβουλίου στην ΜΠΕ, κι από την άλλη οι εργαζόμενοι, κουβαλημένοι από την εταιρεία (μερικοί με εκβιασμούς και απειλές υπόγειες) για να δηλώσουν με την παρουσία τους την στήριξή τους στην μεταλλουργία χρυσού και στα σχέδια της εταιρείας. Μεταξύ των δύο ομάδων, τα ΜΑΤ. Έβλεπες πρόσωπα εκατέρωθεν που τις άλλες μέρες κάθονται μαζί στο καφενείο, είναι συγγενείς, είναι φίλοι. Η εικόνα αυτή σηματοδοτεί, με τον πιο κραυγαλέο αλλά και τραγικό τρόπο, την απαρχή ενός εμφυλίου πολέμου.
Δυστυχώς οι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι, οι βουλευτές του Νομού, αλλά και πολλοί εκπρόσωποι του νέου Δήμου δεν κατάλαβαν (ή ακόμα χειρότερα καταλαβαίνουν αλλά δεν τους καίγεται καρφί) την τραγικότητα της υπόθεσης. Και μόνο γι’ αυτό δεν είναι άξιοι να εκπροσωπούν κανέναν. Υποστάθμη πολιτικάντηδων. Με την συμπεριφορά τους έχουν εγκαινιάσει έναν επικίνδυνο δρόμο που θα έχει απώλειες για την κοινωνία –μεγάλες απώλειες- ακόμα κι αν καταφέρουν –που δεν το βλέπω- να εξορύξουν το χρυσάφι και να πάρουν και τα μεσιτικά «αργύρια». Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες και το αντίτιμο αυτής της εγκληματικής συμπεριφοράς θα το πληρώσουν πολύ σύντομα, με το πλήρωμα του χρόνου.
Η υποκριτική τους στάση υπέρ της επένδυσης (και των εργαζομένων και της «ανάπτυξης»), θα είχε κάποια άλλοθι εάν τουλάχιστον έδειχναν κάποια αξιοπρέπεια και δημοκρατική ευαισθησία, ως προς τον ύποπτο τρόπο μεθόδευσης της όλης διαδικασίας γνωμοδότησης που έγινε από το ΥΠΕΚΑ. Άρον- άρον μέσα σε 35 μέρες, μέσα στις δημοτικές εκλογές, ώστε η κοινωνία και οι φορείς, απασχολημένη και πολωμένη με τα των εκλογών, να μην αντιδράσει και να περάσει η όλη ιστορία «ανώδυνα». Σε όλη αυτή την μεθόδευση, συμμετέχοντας και ψηφίζοντας, συναίνεσαν οι Νομαρχιακοί Σύμβουλοι, απωλέσαντες και το τελευταίο φύλο συκής. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει –και δικαιούται να έχει- ο καθένας τους για την ουσία της υπόθεσης, είναι μεγάλη ντροπή και ξετσιπωσιά η ανωτέρω στάση. Η υποταγή τους στα κελεύσματα του Μπόμπολα είναι τόσο πλήρης που δεν τους επέτρεψε να κρατήσουν ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα.
Όλες οι κατά καιρούς διακηρύξεις των προσώπων (συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης) περί δημοκρατίας και άλλων ηχηρών, περί ευαισθησιών και περί παντελονιών (που δεν τα φοράν μόνο και μόνο επειδή κρυώνουν) έμειναν κενά γράμματα, σημαίες ευκαιρίας. «Ευαισθησίες» κατά περίπτωση και όταν συμφέρει. Κρίμα και πάλι κρίμα. Τελικά φαίνεται ότι ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη: «δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε» έχει πολλές εφαρμογές και παραδείγματα, διαχρονικά και διακομματικά. Ζωγράφος - Λαφαζάνης χέρι-χέρι. Μπορεί να τους χώρισε ο καπνός αλλά τους ένωσε ο χρυσός και διαχρονικά τους ενώνει ο πολιτικαντισμός.
Δεν θα αναφερθούμε στην ουσία της ΜΠΕ καθώς θα το πράξουμε σε ξεχωριστές αναρτήσεις που θα ακολουθήσουν (και για τα νερά και για το σεισμογενές της περιοχής και για τα σχέδια που έχουν να φέρνουν από τα πέρατα της γης καράβια με χρυσοφόρα κοιτάσματα για επεξεργασία).
Αυτό που θέλουμε μόνο να πούμε είναι ότι, αν όλοι αυτοί που «συζητάν» και ψηφίζουν για να μας «αναπτύξουν», είχαν έστω και την παραμικρή δημοκρατική ευαισθησία και αξιοπρέπεια, θα πρότειναν την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος στον νέο Δήμο Αριστοτέλη, για να αποφασίσουν οι δημότες του αν θέλουν την εν λόγω επένδυση. Ο κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων το προβλέπει στο άρθρο 216.
Αν, όπως διατείνονται, θέλουν την κοινωνική συναίνεση ας επιδιώξουν να αποδείξουν ότι υπάρχει. Ας αποφασίσει επί τέλους ο κόσμος του Δήμου αν θέλει να «αναπτυχθεί». Είναι δικαίωμά του και να είναι σίγουροι οι –κάθε είδους «εκπρόσωποί» του- ότι θα το επιβάλει.
2 σχόλια:
ΓΙΩΡ ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΤΟΝ ΦΥΣΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕ ΕΙΣΑΙ΄¨¨¨ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟ
Να 'σαι καλά ρε Γιώργο!
Δημοσίευση σχολίου