Απάντηση της Μαρίας Λούκα στην καταγγελία των σωματείων υπογειτών της Ελληνικός Χρυσός

Από το "ΕΨΙΛΟΝ" της Ελευθεροτυπίας, 3-7-2011

Απάντηση στην καταγγελία των σωματείων υπογειτών της Ελληνικός Χρυσός

Η μοναδική εντεταλμένη υπηρεσία που αναγνωρίζουμε είναι αυτής της ανεξάρτητης από οποιαδήποτε συμφέροντα και προσωπικές φορτίσεις δημοσιογραφίας. Κάτι που αποτυπώνεται και στο συγκεκριμένο ρεπορτάζ , το οποίο είναι απολύτως τεκμηριωμένο έως την τελευταία του λέξη, καθώς βασίζεται σε επιτόπια έρευνα, σε συνεντεύξεις με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, σε παλιότερες δημοσιογραφικές έρευνες και σε πλήθος στοιχείων και πορισμάτων από τους αρμόδιους επιστημονικούς φορείς. Γι’ αυτό μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι κι εσείς στην επιστολή σας πέρα από την παράθεση χαρακτηρισμών, δε στοιχειοθετείτε καμία συγκροτημένη αμφισβήτηση του ρεπορτάζ. Ορισμένες επισημάνσεις μόνο ως προς την επιστολή σας:

1. Η πλήρης δήλωση του Χρήστου Ζαφειρούδα, προέδρου του σωματείου, όπως καταγράφηκε επί τόπου και αυτολεξεί στις 6 του Απρίλη είναι η ακόλουθη: « Δουλεύω 22 χρόνια στα μεταλλεία. Ο πατέρας μου ήταν επίσης μεταλλωρύχος και συμμετείχε στην απεργία του 1977 επί Μποδοσάκη. Είναι μια δύσκολη, επικίνδυνη και ανθυγιεινή δουλειά. Για εμάς είναι η καθημερινότητα. Παρά τα μέτρα ασφαλείας υπάρχουν ανεξέλεγκτες συνθήκες. Είχαμε 5 θανάτους τα τελευταία 20 χρόνια. Σίγουρα υπάρχει μόλυνση αφού γίνεται εξόρυξη. Εμείς ανέκαθεν είμαστε υπέρ της επένδυσης με σεβασμό στο περιβάλλον. Η διαφωνία για το έργο είναι πολιτική. Αυτοί που είναι βολεμένοι αντιδρούν. Πρέπει η κυβέρνηση να αποφασίσει αν θέλει την επένδυση. Οικονομικά δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Δεν παύουν οι εταιρείες να επικαλούνται την κρίση και να μη δίνουν φράγκο. Το επιχειρησιακό σωματείο δεν έχει υπογράψει σύμβαση με τη συγκεκριμένη εταιρεία. Είμαστε σε συζήτηση αλλά δεν τα έχουμε βρει. Υπαγόμαστε στη σύμβαση της ομοσπονδίας. Την Τετάρτη θα απεργήσουμε με καθολική συμμετοχή. Το ασφαλιστικό μας έχει επηρεάσει αρκετά. Πρέπει να δουλεύουμε 5 χρόνια παραπάνω. Φανταστείτε ένα παιδί που έρχεται εδώ 20 χρονών, δεν αντέχει 35 χρόνια στα υπόγεια. Υπάρχει μεγάλη ανεργία στην περιοχή. Όσοι δουλεύουν εδώ είναι Έλληνες και ντόπιοι. Μπορεί οι εργολάβοι να απασχολούν κάποιους μετανάστες αλλά δεν το ελέγχουμε εμείς. Βάζουμε απαιτήσεις να μη δουλεύει κανείς παράνομα». Η δήλωση που εσείς ισχυρίζεστε, δεν γνωρίζουμε αν ειπώθηκε σε κάποιον άλλο συνάδελφο, σε εμάς όμως ουδέποτε κατατέθηκε.

2. Μάλλον αποτελεί μυθοπλασία και μάλιστα κακής εμπνεύσεως ότι θα μπορούσε δημοσιογράφος να εισέλθει σε ιδιωτικό χώρο επιχείρησης και δη μεταλλευτικό που απαιτεί αυξημένα μέτρα ασφαλείας , χωρίς τη συνοδεία εκπροσώπου της επιχείρησης. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης μας στις υπόγειες στοές στις Μαύρες Πέτρες στις 6 Απριλίου μας συνόδευσε και παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια μαζί μας ο εκπρόσωπος Επικοινωνίας της Ελληνικός Χρυσός Κώστας Γεωργατζής. Από την πλευρά του Έψιλον παρόντες ήμασταν στην επίσκεψη και σε όλες τις συζητήσεις εκτός από εμένα, ο φωτογράφος Στράτος Καλαφάτης και η συνεργάτιδα του. Αν λοιπόν είχε ιστορικά αποδειχθεί ότι οι εργαζόμενοι εκφράζονται ανεμπόδιστα μπροστά στους εκπροσώπους της εργοδοσίας τους, τότε μάλλον δε θα υπήρχε πρόβλεψη στα καταστατικά των εργατικών σωματείων να αποκλείονται από τις γενικές τους συνελεύσεις οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας. Εκτός αν στο δικό σας σωματείο έχετε κάποια διαφορετική παράδοση.

3. Όσον αφορά γενικότερα τη στάση των εργαζομένων απέναντι στη διαμάχη για την επέκταση της μεταλλουργίας χρυσού, κατά τη διάρκεια της έρευνας έφτασαν στα χέρια μας επώνυμες καταγγελίες για προπηλακισμούς μελών των επιτροπών αγώνα ή διαφωνούντων με την επένδυση από τους εργαζόμενους της εταιρείας. Στο ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε δε θεωρήσαμε σκόπιμο να τις συμπεριλάβουμε. Τώρα παραθέτουμε απλώς δύο απ’ αυτές. Στις 26 Νοεμβρίου το 2010 όταν η γραμματέας του Υπουργείου Περιβάλλοντος βρέθηκε στον Πολύγυρο για τη διαδικασία της Διαβούλευσης, ο Τόλης Παπαγεωργίου από το Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων καταγγέλλει ότι οι εργαζόμενοι της εταιρείας δεν του επέτρεψαν την είσοδο «Με σταμάτησαν στο αυτοκίνητο, μου είπαν να γυρίσω πίσω και με απείλησαν ότι θα με καθαρίσουν». Για την ίδια ημέρα η Ελεάννα Ιωαννίδου εκπρόσωπος Τύπου των Οικολόγων Πρασίνων δηλώνει ότι «Εργαζόμενοι – κατά δήλωση τους τουλάχιστον – είχαν μεταφερθεί με πούλμαν της εταιρείας στο χώρο. Η δική μας ομάδα άνοιξε πανό γιατί η αίθουσα είχε γεμίσει με ανθρώπους της εταιρείας που έκαναν face control. Εμένα εργαζόμενοι μου έσπασαν το κινητό». Τα ίδια περιστατικά μας λέει ότι επαναλήφθηκαν στις αρχές του Δεκέμβρη στο Νομαρχιακό Συμβούλιο «Δεν επέτρεψαν στο σύντροφο μου να μπει κι όταν ένας αστυνομικός προσπάθησε να τον απομακρύνει, οι εργαζόμενοι της εταιρείας άρχισαν να τον κλωτσούν από πίσω». Ενώ στο προσωπικό της ιστολόγιο η γραμματέας του ΥΠΕΚΑ Μαργαρίτα Καραβασίλη καταγράφει την εξής εμπειρία από την Διαβούλευση στον Πολύγυρο: «Το ΥΠΕΚΑ «τόλμησε»να μιλήσει ανοικτά στον Πολύγυρο και να τα βάλει με τους ανθρώπους της εταιρείας που είχαν το θράσος να στήσουν και face control στην είσοδο σχίζοντας τις λίστες των ονομάτων και των αριθμών ταυτοτήτων που συγκέντρωναν... Το ΥΠΕΚΑ άνοιξε τις πόρτες του Επιμελητηρίου στον Πολύγυρο και απομάκρυνε τους φύλακες-αστυνομικούς....Το ΥΠΕΚΑ τα έβαλε με τους προβοκάτορες που εμπόδιζαν τους Οικολόγους Πράσινους να μιλήσουν...»

4. Ακριβώς επειδή η μνήμη των νεκρών εργαζομένων είναι ιερή, ο καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί είναι η διερεύνηση των συνθηκών κάτω από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους και οι αγώνες για τη βελτίωση των συνθηκών ασφάλειας στους χώρους εργασίας. Αυτά ακριβώς τα ζητήματα ήθελαν να αναδείξουν τα δικά μας ερωτήματα , στα οποία δυστυχώς δεν απαντήσατε.

5. Η πραγματικότητα και ο φόβος της ανεργίας αξιοποιούνται ιδιαίτερα αυτή την περίοδο από αρκετές επιχειρήσεις ως επιχειρήματα νομιμοποιητικά για δραστηριότητες που δεν εξυπηρετούν συχνά το κοινωνικό όφελος. Η ανακύκλωση των ίδιων επιχειρημάτων από τους εργαζόμενους δε γνωρίζω ποιες δραστηριότητες εξυπηρετούν, πάντως όχι των ίδιων. Η θέση που διατυπώθηκε στην κατακλείδα του άρθρου περί αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας υπό δημόσιο έλεγχο σε ήπια κλίμακα, ώστε να διασφαλίζονται θέσεις εργασίας και συνθήκες ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, να ελαχιστοποιείται το περιβαλλοντικό κόστος και να συνυπάρχει με άλλες παραγωγικές δραστηριότητες της κοινωνίας, συμβαδίζει με τις διεκδικήσεις που αρθρώνουν αυτή τη στιγμή οι μεγαλύτερες ομοσπονδίες και τα συνδικάτα της χώρας. Η δική σας θέση μάλλον διαφοροποιείται.

6. Η επιστολή σας είναι προσβλητική και ανυπόστατη.

Μαρία Λούκα