Πέρασαν δύο χρόνια από την 2η τετραετία Βλαχόπουλου. Εάν κάνει κανείς τον απολογισμό των δύο αυτών χρόνων, δύσκολα θα βρει να απαριθμήσει έστω και δυο-τρία επιτεύγματα. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν μηδενικό και γίνεται ακόμα πιο φτωχό όταν συγκρίνεται με το σημαντικό έργο της 1ης τετραετίας.Παραμένουν απραγματοποίητα πολλά από τα αιτήματα του κόσμου και από τις προεκλογικές διακηρύξεις:
Το Περιφερειακό Ιατρείο έγινε αστείο για τα καφενεία.
Οι αγροτικές αποθήκες εξακολουθούν να μολύνουν ανενόχλητες, παρά τις διαμαρτυρίες του κόσμου.
Η ανεξέλεγκτη χωματερή, φάτσα κάρτα στα μάτια των επισκεπτών της τουριστικής μας μεγαλοπρέπειας, καπνίζει και μας γεμίζει καρκινογόνες διοξίνες, σε καθημερινή βάση, χειμώνα καλοκαίρι.
Οι κεραίες του ΟΤΕ τρομοκρατούν τους δημότες μας με την ακτινοβολία τους, επίσης ανενόχλητες.
Σε άλλα μέρη, με τέτοια άλυτα προβλήματα, θα χτυπούσαν καμπάνες, θα έκλειναν δρόμοι, θα άναβαν φωτιές.
Εμείς εδώ, του Δήμου και του Δημάρχου μας προεξάρχοντος, καμιά διεκδίκηση, καμιά κινητοποίηση, μη τυχόν και θίξουμε το γκουβέρνο και τους κυβερνητικούς βουλευτές του Νομού. Μια γενικευμένη αδιαφορία και απάθεια που, όταν δεν ενυπάρχει, καλλιεργείται από την Δημοτική μας αρχή.
Ένας άνθρωπος προσπαθεί, σε ρόλο Αντιδημάρχου – επιστάτη, να κάνει την λάντζα της υπόθεσης, αλλά βέβαια η κατάσταση δεν σώζεται, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του.
Η υπόλοιπη δραστηριότητα του Δήμου φοβάμαι ότι αναλώθηκε και τελικά ναυάγησε, μεταξύ Ενυδρείου και Βατοπεδίου.
Ο Νίκος Καζαντζάκης διατύπωσε έναν ορισμό της ελευθερίας που είναι γραμμένος και πάνω στον τάφο του, στην Κρήτη: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος».
Στο πνεύμα του Καζαντζάκη λοιπόν, για να μπορείς να μιλήσεις ελεύθερος, χωρίς φόβο και πάθος, με την ελπίδα να ακουστείς, πρέπει να έχεις την έξωθεν καλή μαρτυρία, ότι: και μιλούσες όταν έπρεπε, και ότι δεν περιμένεις να «εισπράξεις». Κι όταν λέμε να εισπράξεις, εννοούμε τις κάθε είδους εισπράξεις. Άλλος περιμένει εργολαβικές εισπράξεις, άλλος περιμένει διορισμό, άλλος περιμένει θεσούλα, άλλος περιμένει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Εάν λοιπόν έχεις οικονομικές συναλλαγές με τον Δήμο, εάν έχεις φιλοδοξίες να αναρριχηθείς σε δημοτικά αξιώματα, η έξωθεν καλή μαρτυρία αδυνατίζει. Ακόμα κι αν λες λογικά πράγματα, υπέρ ή κατά, ο άλλος που ξέρει ότι συναλλάσσεσαι θα μειδιάσει.
Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι, για να ασχοληθεί κάποιος μ’ αυτά τα πράματα, πρέπει να έχει –πέρα από τις ικανότητες και την διαθεσιμότητα- μία ελάχιστη φιλοδοξία. Έστω τουλάχιστον, την ευγενή φιλοδοξία της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Και, δυστυχώς για τον τόπο, τέτοιοι δεν υπάρχουν πολλοί. Κυρίως βρίθουμε από ιδιοτελείς και ψώνια. Προς το παρόν υπάρχει αδιέξοδο και μια προϊούσα σήψη. Λέμε προς το παρόν, γιατί η φύση και η πολιτική, ως γνωστόν, απεχθάνονται το κενόν.
Εμείς εδώ, του Δήμου και του Δημάρχου μας προεξάρχοντος, καμιά διεκδίκηση, καμιά κινητοποίηση, μη τυχόν και θίξουμε το γκουβέρνο και τους κυβερνητικούς βουλευτές του Νομού. Μια γενικευμένη αδιαφορία και απάθεια που, όταν δεν ενυπάρχει, καλλιεργείται από την Δημοτική μας αρχή.
Ένας άνθρωπος προσπαθεί, σε ρόλο Αντιδημάρχου – επιστάτη, να κάνει την λάντζα της υπόθεσης, αλλά βέβαια η κατάσταση δεν σώζεται, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του.
Η υπόλοιπη δραστηριότητα του Δήμου φοβάμαι ότι αναλώθηκε και τελικά ναυάγησε, μεταξύ Ενυδρείου και Βατοπεδίου.
Ο Νίκος Καζαντζάκης διατύπωσε έναν ορισμό της ελευθερίας που είναι γραμμένος και πάνω στον τάφο του, στην Κρήτη: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος».
Στο πνεύμα του Καζαντζάκη λοιπόν, για να μπορείς να μιλήσεις ελεύθερος, χωρίς φόβο και πάθος, με την ελπίδα να ακουστείς, πρέπει να έχεις την έξωθεν καλή μαρτυρία, ότι: και μιλούσες όταν έπρεπε, και ότι δεν περιμένεις να «εισπράξεις». Κι όταν λέμε να εισπράξεις, εννοούμε τις κάθε είδους εισπράξεις. Άλλος περιμένει εργολαβικές εισπράξεις, άλλος περιμένει διορισμό, άλλος περιμένει θεσούλα, άλλος περιμένει να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Εάν λοιπόν έχεις οικονομικές συναλλαγές με τον Δήμο, εάν έχεις φιλοδοξίες να αναρριχηθείς σε δημοτικά αξιώματα, η έξωθεν καλή μαρτυρία αδυνατίζει. Ακόμα κι αν λες λογικά πράγματα, υπέρ ή κατά, ο άλλος που ξέρει ότι συναλλάσσεσαι θα μειδιάσει.
Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι, για να ασχοληθεί κάποιος μ’ αυτά τα πράματα, πρέπει να έχει –πέρα από τις ικανότητες και την διαθεσιμότητα- μία ελάχιστη φιλοδοξία. Έστω τουλάχιστον, την ευγενή φιλοδοξία της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Και, δυστυχώς για τον τόπο, τέτοιοι δεν υπάρχουν πολλοί. Κυρίως βρίθουμε από ιδιοτελείς και ψώνια. Προς το παρόν υπάρχει αδιέξοδο και μια προϊούσα σήψη. Λέμε προς το παρόν, γιατί η φύση και η πολιτική, ως γνωστόν, απεχθάνονται το κενόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου