Ο Κλειγένης στον Μύλο του Β. Πάππα

Τις ονομάζουν «Εκδηλώσεις του Μύλου», αυτό είναι το επίσημό τους όνομα. Όλοι όμως στην Ιερισσό τις αποκαλούν Πάππεια και οι πιο κακεντρεχείς κάπως αλλιώς (που δεν γράφεται), καταλαβαίνετε τώρα. Κι’ όλα αυτά, με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων, σε καιρό άγριας λιτότητας.
Μέσα στον Μύλο, μύλος γίνεται, από τις φωτογραφίες του βουλευτή –και προέδρου της ΙΛΕΧ. Φωτογραφίες σε κάθε τόπο και σε κάθε περίσταση: Ο κ. Πάππας με ανθοδέσμη, ο κ. Πάππας με βραβείο, ο κ. Πάππας στον άμβωνα.
Και άντε ο βουλευτής που τις οργανώνει και πρωτοστατεί το κάνει για το κομμάτι του, για την προβολή του. Για να βγει στο μικρόφωνο και να βγάλει τους δεκάρικους λόγους του στους ψηφοφόρους και να πει εκείνα τα αμίμητα «κατόπιν ενεργειών Μου», μήπως και οι ιθαγενείς σεληνιαστούν από το πόσο σπουδαίος είναι. (Ένα πολυδύναμο Ιατρείο δεν κατάφερε να θέσει σε λειτουργία στην Ιερισσό. Τόσο σπουδαίος είναι.)
Οι σύλλογοι που «συνδιοργανώνουν», δεν το καταλαβαίνουν ότι γίνονται παραμάγαζα του κ. Πάππα και του «φτιάχνουν γήπεδο»; Κι’ άντε όλοι οι άλλοι σύλλογοι –μερικοί άλλωστε είναι και εγνωσμένου, ακραιφνούς πολιτικού στίγματος- αλλά ο Κλειγένης; Δεν καταλαβαίνει ότι υπηρετεί τον κομματικό σχεδιασμό του κ. Πάππα, που είναι και χοντροκομμένος; Δεν καταλαβαίνει ότι γελοιοποιείται συμμετέχοντας σαν κερασάκι στην τούρτα;
Πιστεύουμε πως πρόκειται για λάθος εκτίμηση και επιπολαιότητα και όχι για μια συνειδητή επιλογή. Τουλάχιστον τώρα, μετά την φετινή εμπειρία, πρέπει να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους και να έγιναν σοφότεροι.
Πρέπει όμως –μια που το ‘φερε η κουβέντα- κάποιος να πει και στα παιδιά του Κλειγένη, ότι ο σύλλογος αυτός δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία του Νίκου του Χαλέβα κι όσοι τον ήξεραν κι όσοι τον θυμούνται, θα θυμούνται την αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία του και μάλιστα σε πιο φανατισμένα χρόνια. Τουλάχιστον ας περιφρουρήσουν αυτήν την παρακαταθήκη, εις μνήμην. Έναντι ΟΛΩΝ των μνηστήρων.

Υ.Γ.
Επί τη ευκαιρία. Τι θα γίνει με όλους αυτούς τους πολιτικούς, τους πολιτευτές, τους πολιτικάντηδες και τους κονφερανσιέδες, που σε κάθε συναυλία παίρνουν το μικρόφωνο –τάχα να χαιρετήσουν, τάχα κάτι να ανακοινώσουν, τάχα κάτι να προσκομίσουν στην μαγεία της βραδιάς- και μας πρίζουν με την θεοποίηση του τίποτα που εκπορεύουν; Το ότι η σεμνότητα είναι είδος εν ανεπαρκεία, το ξέρουμε. Οι οργανωτές όμως δεν πρέπει να φροντίσουν να μας απαλλάξουν απ’ αυτή την εμετική γελοιότητα;