Ας κάνουμε μια καινούργια αρχή.

Ο Καλλικράτης τελείωσε. Ψηφίστηκε, έγινε νόμος του ελληνικού κράτους και γύρισε μια σελίδα. Η επόμενη μέρα, στο νέο μας διευρυμένο Δήμο, είναι η επόμενη μέρα μιας μάχης που στην συνείδηση αυτών που την έδωσαν, αλλά κι αυτών που την παρακολούθησαν, έχει νικητές και ηττημένους. Εάν ισχυρισθούμε ότι δεν είναι έτσι, προτάσσοντας τις αμπελοφιλοσοφίες του τύπου: «δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι», θα επιβεβαιώναμε απλώς την υποκρισία μας. Είναι πολύ νωρίς να γυρίσουμε σελίδα, αν και πρέπει. Οι άνθρωποι όμως δεν είναι καραγκιοζοπαίχτες για να αλλάζουν ρόλους και διάθεση όπως στο θέατρο σκιών. Υπάρχει θυμός. Ειπώθηκαν κουβέντες εκατέρωθεν –πολλές ήταν και παραπανίσιες- στα πλαίσια της μάχης για την διεκδίκηση. Θα χρειαστεί χρόνος για να αποφορτισθεί το κλίμα και να πρυτανεύσει η λογική. Οι εκλογές του Νοεμβρίου, μοιραία, θα διεξαχθούν κάτω από το βάρος των γεγονότων που ζήσαμε και των νέων πραγματικοτήτων που διαμορφώθηκαν, θα έχουν έντονο το στοιχείο του τοπικισμού και της καχυποψίας.

Ο πολιτικός χρόνος όμως τρέχει διαφορετικά από τον πραγματικό χρόνο και δεν μπορείς να προγραμματίσεις με σιγουριά πολλά πράγματα. Εάν δεν είσαι έτοιμος την κατάλληλη στιγμή, τότε δεν χάνεις απλά ένα τραίνο, αλλά μπορεί να χάσεις όλα τα τραίνα κι όλα τα πλοία κι όλα τα μέσα του κόσμου.

Κάτω από το βάρος και την αίρεση των ανωτέρω, θα ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις – προτάσεις (κάποιοι μπορεί να πουν έκθεση ιδεών, δεκτό κι αυτό).

Η περιοχή μας θα βρεθεί πολύ γρήγορα αντιμέτωπη με το θέμα της μεταλλουργίας χρυσού και της εξόρυξης στις Σκουριές. Όλα τα σημάδια αυτό δείχνουν και οι συνθήκες, αυτή τη φορά, θα έχουν –εκ των πραγμάτων- αλλάξει.

Κυρίως αυτό είναι το θέμα που καθορίζει τον πολιτικό χρόνο. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι έτοιμη και συντεταγμένη για να ανταπεξέλθει στις εξελίξεις που έρχονται.

Σε παλιότερες αναρτήσεις, αλλά και σε άλλες ευκαιρίες, ισχυρίστηκα ότι η θέση που μπορεί να συσπειρώσει την κοινωνία μας στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, συνίσταται στην: «στήριξη της σημερινής μεταλλευτικής δραστηριότητας, με την μορφή που λειτουργεί σήμερα, αλλά αποκλείουμε την δημιουργία μεταλλουργίας χρυσού και κάθε άλλη επέκταση (βλέπε Σκουριές)».

Η ανωτέρω θέση μπορεί να δημιουργήσει συμμαχίες σε όλα τα χωριά του νέου μας Δήμου.

Ένα άλλο θέμα που θα καθορίσει την συνύπαρξή μας είναι οι κανόνες λειτουργίας του νέου Δήμου και η κατανομή των χρημάτων.

Για να ελαχιστοποιηθεί η καχυποψία και ο τοπικισμός, χρειάζονται καθαροί και προσυμφωνημένοι κανόνες και στην λειτουργία και στην κατανομή των χρημάτων.

Από την εμπειρία μας, στον σημερινό Δήμο Σταγείρων – Ακάνθου, θα ήταν καταστροφική η λειτουργία στην λογική του «ενός ανδρός αρχή». Φαντάζομαι ότι και στα άλλα χωριά του νέου Δήμου –εάν είχαν τέτοια εμπειρία- θα συμφωνούν ότι, αυτό είναι το πρώτο στοιχείο καλής λειτουργίας που πρέπει να διασφαλισθεί. Εάν ο Δήμαρχος δεν βοηθάει με την συμπεριφορά και την νοοτροπία του, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο εξ’ αρχής. Θέλουμε λοιπόν άνθρωπο με δημοκρατική λειτουργία, ή τουλάχιστον που δεν έχει δώσει αποδείξεις περί του αντιθέτου, καθώς δεν είναι εύκολο να γνωρίζεις και πως θα εξελιχθεί ο καθένας. Πολύ σημαντικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση –και όχι μόνο, βέβαια- θα παίξει και η ποιότητα των Δημοτικών Συμβούλων.

Η διαφάνεια στα χρήματα (έσοδα & έξοδα) είναι το άλλο σκέλος της εξίσωσης. Το κάθε χωριό πρέπει να ξέρει, ανά πάσα στιγμή, τι συνεισφέρει στο κοινό ταμείο και τι παίρνει απ’ αυτό. Η κατανόηση και η αλληλεγγύη μεταξύ των χωριών προϋποθέτει την διαφάνεια, το μέτρο και την λογική. Μπορεί και πρέπει να υπάρξει ένα συμφωνημένο ποσοστό ανακατανομής, ώστε να υπάρχει μια εξισορρόπηση μεταξύ των "πλουσιότερων" και των "φτωχότερων" χωριών.

Ευχής έργο επίσης θα ήταν η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού, ώστε να απαλλαγούμε από κάποιους «Μαθουσάλες» που «την έχουν δει μόνιμοι εκπρόσωποι των συμφερόντων της κοινωνίας μας». Αν και οι γενικεύσεις είναι αυθαίρετες και άδικες για κάποιους –καθώς δεν είναι όλοι ίδιοι- μακάρι να μπορούσε να συμφωνηθεί ένα ηλικιακό κριτήριο ή ένα κριτήριο μέγιστης παραμονής στα αξιώματα –όπως το έκαναν στην αρχαία Ελλάδα. Π.χ. όχι πάνω από τα 50 ή όχι πάνω από δύο θητείες.

Βασικά όμως θα πρέπει ως κοινωνία να περάσουμε σε νέους ανθρώπους. Χρειάζεται μια νέα αρχή με ανθρώπους που δεν έχουν πληγώσει και δεν έχουν και σοβαρές αντιθέσεις και αντιπάθειες.

Ένα τελευταίο στοιχείο είναι ο τοπικισμός. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι στο νέο Δήμο, το ειδικό βάρος του κάθε χωριού είναι αρκετά μικρότερο από ότι ήταν μέχρι σήμερα. Η Ιερισσός, το μεγαλύτερο χωριό για παράδειγμα, που αποτελούσε το 1/3 του Δήμου Σταγείρων-Ακάνθου, θα αποτελεί πια μόνον το 1/6 του νέου Δήμου Αριστοτέλη. Είναι προφανές ότι δεν θα μπορεί να καθορίζει τοπικιστικά πράγματα με την ίδια ευκολία που –ενδεχομένως- να καθόριζε μέχρι σήμερα. Αυτό θα είναι εξυπνάδα να το κατανοήσουν όλοι. Όποιοι επενδύσουν στον τοπικισμό, και υπηρεσίες δεν θα προσφέρουν και στο τέλος θα χάσουν. Καλύτερα άξιοι και τίμιοι άνθρωποι στο τιμόνι μας, παρά συγχωριανοί που ξέρουμε ότι δεν έχουν τέτοια προσόντα. Προσωπικά δεν έχω καμία δυσκολία να υποστηρίξω και να συστρατευθώ με όποιον συνδημότη, από όποιο χωριό του νέου Δήμου βρίσκεται πιο κοντά στην παραπάνω θεώρηση.