Ως γνωστόν, στον τελευταίο ανασχηματισμό, ο Λοβέρδος, γνωστός για τις υψηλές επιδόσεις του στο ασφαλιστικό και το εργατικό, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο του αθλητισμού και της διατροφής, προφανώς για να το συμμορφώσει.
Και αν ως προς την διατροφή, τα αποτελέσματα δεν είναι ακόμα ορατά στον σωματότυπο των συνελλήνων, στον αθλητισμό, ακόμα δεν ανέλαβε, εδώ στην Χαλκιδική ώ! του θαύματος, είδαμε τις αθλητικές επιδόσεις του κυβερνώντος κόμματος να απογειώνονται, και μάλιστα σε έναν δύσκολο τομέα, την ενόργανη γυμναστική, που θέλει μεγάλη ευλυγισία (για να μπορείς, επί παραδείγματι, να γλύφεις εκεί που κατουρούσες και τούμπαλιν).
Οι επιδόσεις τους είναι τέτοιες –των Χαλκιδικιωτών μεγαλοΠασόκων- που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις με βεβαιότητα ποιος είναι ο πιο ευλύγιστος στις υποκύψεις, στις επικύψεις, στην κυβίσθηση, στην ανάστροφο και γενικώς εκεί που χρειάζεται να οσφυοκάμπτεις.
Όλοι ετεροκαθορίζονται. Ο ένας φοβάται περισσότερο τον Πάχτα και συμμαχεί μ’ αυτόν που νομίζει πως θα του ανακόψει τον δρόμο, κι εκεί που είχαμε καυγάδες τώρα έχουμε γεροντοέρωτες. Ο άλλος που ορκιζόταν στον Πάχτα –αδερφός μου είναι, έλεγε- τώρα συμμάχησε μ’ αυτούς που τον φοβούνται, μήπως και του κάτσει και μείνει στο προσκήνιο. Ο άλλος που τον «έριξαν», συμμαχεί με τον Πάχτα, που μέχρι χθες ήταν ορκισμένος του αντίπαλος. Υπάρχει κι ένας ακόμα, που κλωτσάει την μπάλα όπου να ‘ναι, όταν έρχεται στα πόδια του, καθώς δεν του βγαίνουν οι επιλογές. Ο εχθρός του εχθρού μου γίνεται φίλος μου, ο φίλος του εχθρού μου γίνεται εχθρός μου. Συμμαχίες αλλάζουν, «φιλίες» ξηλώνονται, οι τράπουλες «ξαναμοιράζονται» και οι καραμπόλες θα χτυπιούνται για καιρό ακόμα. Κι από κοντά οι εργολάβοι και οι υπαλληλίσκοι, έτοιμοι να αλλάξουν στρατόπεδο κατά πως «φαίνεται να πηγαίνει το πράμα» και να φωνάζουν «ζήτω» εκεί που απαξίωναν, ή «σταύρωσον αυτόν» εκεί που προσκυνούσαν. Γενικευμένη υποκρισία και παντελής έλλειψη λεβεντιάς. Μάχες χωρίς αρχές, μόνο για τα τομάρια και τις θεσούλες, σκυλοκαυγάς, κοντολογίς. Ύστερα σου λέει πως ο κόσμος σιχάθηκε την πολιτική και τους πολιτικούς.
Θα πρέπει βέβαια να πούμε πως και στο άλλο κόμμα του δικομματισμού συμβαίνουν παρόμοια πράγματα, σιγά…. μην υστερούσαν. Όσο για την αριστερά, ο καθένας με την…. ενόργανή του, τα όργανα μόνον διαφέρουν και οι ασκήσεις. Παρ’ όλο τον αλτρουισμό μερικών, η κρίση είναι γενικευμένη.
Και αν ως προς την διατροφή, τα αποτελέσματα δεν είναι ακόμα ορατά στον σωματότυπο των συνελλήνων, στον αθλητισμό, ακόμα δεν ανέλαβε, εδώ στην Χαλκιδική ώ! του θαύματος, είδαμε τις αθλητικές επιδόσεις του κυβερνώντος κόμματος να απογειώνονται, και μάλιστα σε έναν δύσκολο τομέα, την ενόργανη γυμναστική, που θέλει μεγάλη ευλυγισία (για να μπορείς, επί παραδείγματι, να γλύφεις εκεί που κατουρούσες και τούμπαλιν).
Οι επιδόσεις τους είναι τέτοιες –των Χαλκιδικιωτών μεγαλοΠασόκων- που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις με βεβαιότητα ποιος είναι ο πιο ευλύγιστος στις υποκύψεις, στις επικύψεις, στην κυβίσθηση, στην ανάστροφο και γενικώς εκεί που χρειάζεται να οσφυοκάμπτεις.
Όλοι ετεροκαθορίζονται. Ο ένας φοβάται περισσότερο τον Πάχτα και συμμαχεί μ’ αυτόν που νομίζει πως θα του ανακόψει τον δρόμο, κι εκεί που είχαμε καυγάδες τώρα έχουμε γεροντοέρωτες. Ο άλλος που ορκιζόταν στον Πάχτα –αδερφός μου είναι, έλεγε- τώρα συμμάχησε μ’ αυτούς που τον φοβούνται, μήπως και του κάτσει και μείνει στο προσκήνιο. Ο άλλος που τον «έριξαν», συμμαχεί με τον Πάχτα, που μέχρι χθες ήταν ορκισμένος του αντίπαλος. Υπάρχει κι ένας ακόμα, που κλωτσάει την μπάλα όπου να ‘ναι, όταν έρχεται στα πόδια του, καθώς δεν του βγαίνουν οι επιλογές. Ο εχθρός του εχθρού μου γίνεται φίλος μου, ο φίλος του εχθρού μου γίνεται εχθρός μου. Συμμαχίες αλλάζουν, «φιλίες» ξηλώνονται, οι τράπουλες «ξαναμοιράζονται» και οι καραμπόλες θα χτυπιούνται για καιρό ακόμα. Κι από κοντά οι εργολάβοι και οι υπαλληλίσκοι, έτοιμοι να αλλάξουν στρατόπεδο κατά πως «φαίνεται να πηγαίνει το πράμα» και να φωνάζουν «ζήτω» εκεί που απαξίωναν, ή «σταύρωσον αυτόν» εκεί που προσκυνούσαν. Γενικευμένη υποκρισία και παντελής έλλειψη λεβεντιάς. Μάχες χωρίς αρχές, μόνο για τα τομάρια και τις θεσούλες, σκυλοκαυγάς, κοντολογίς. Ύστερα σου λέει πως ο κόσμος σιχάθηκε την πολιτική και τους πολιτικούς.
Θα πρέπει βέβαια να πούμε πως και στο άλλο κόμμα του δικομματισμού συμβαίνουν παρόμοια πράγματα, σιγά…. μην υστερούσαν. Όσο για την αριστερά, ο καθένας με την…. ενόργανή του, τα όργανα μόνον διαφέρουν και οι ασκήσεις. Παρ’ όλο τον αλτρουισμό μερικών, η κρίση είναι γενικευμένη.
1 σχόλιο:
Η σκοπιμότητα της ανάρτηση είναι προφανής, με το χύμα όλοι στο κύμα, για τους άλλους φυσικά εννοείται. Για όλα φταίνε οι άλλοι… αλλά χωρίς ονόματα και αποδείξεις. Αποκαλείς τις δημοκρατικές διεργασίες δημιουργίας ψηφοδελτίων ως σκυλοκαβγά. Ε, τότε ας μπαίνουν στα ψηφοδέλτια, όπως σε διατεταγμένη υπηρεσία. Απαξιώνεις την ουσία της δημοκρατίας. Δηλαδή κάποιος πρέπει μια ζωή να παραμένει στον ίδιο χώρο και να συνεργάζεται με πρόσωπα που δεν τον εκφράζουν; Τότε να ψηφίζουμε ότι ψήφιζαν και οι παππούδες μας!!!
Αλλά για τα παιδιά του ήλιου ποτέ δεν αναφέρεις κάτι μεμπτό, έτσι κ. Διαχειριστή. Εκεί υπάρχει σύμπνοια. Δεν επιβουλεύεται ο ένας τον άλλο, περισσεύει η αγάπη και η συντροφικότητα. Γνωρίζεις φυσικά ότι σε κεντρικό επίπεδο οι συνιστώσες έχουν τινάξει την υποτείνουσα στον αέρα και εσύ μιλάς για άλλους.
Καλοδεχούμενη η παρουσία σου στον αέρα και η κριτική, αλλά ως bloger οφείλεις να ακολουθείς κάποια στάση ουδετερότητας, ειδικότερα σε προεκλογικές περιόδους, διαφορετικά να βάλεις μια λεζάντα στο blog που να λέει ότι είναι όργανο του ηλιοτρόπιου ή όποιου άλλου επιβάλει τις μεροληπτικές απόψεις. Οι θέσεις, οι κρίσεις και τα σχόλια των αναγνωστών έχουν σημασία και πρέπει να εκφράζονται ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς.
Δημοσίευση σχολίου